Για τον COVID-19, τις ψευδαισθήσεις της εξουσίας και τον σκατένιο κόσμο που ζούμε

Η μακάβρια λίστα των νεκρών μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, και στη φαντασία καθενός από μας γεννιέται η εικόνα, αρχικά θολή και ύστερα πιο έντονη, ότι απειλείται όλο και περισσότερο από το Θάνατο. Για εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπινα όντα, αυτή η εικόνα σίγουρα δεν είναι είναι καινούρια, η εικόνα του θανάτου που μπορεί να χτυπήσει το καθένα, κάθε στιγμή. Απλά σκέψου τα κολασμένα της γης που θυσιάζονται καθημερινά στο βωμό της εξουσίας και του κέρδους: αυτά που επιβιώνουν από τις κρατικές βόμβες, εν μέσω ατελείωτων πολέμων για πετρέλαιο ή άλλα ορυκτά, αυτά που συνυπάρχουν με αόρατη ραδιενέργεια, που έχει προκληθεί από ατυχήματα ή πυρηνικά απόβλητα, αυτά που διασχίζουν το Σαχέλ ή τη Μεσόγειο και κλείνονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης για μεταναστά, αυτά που υποβαθμίζονται σε σάρκα και κόκαλα από την βαρβαρότητα της αγροτικής βιομηχανίας και της βιομηχανίας εξόρυξης πρώτων υλών. Και ακόμα και στις περιοχές που κατοικούμε, σε εποχές όχι τόσο μακρινές, έχουμε γνωρίσει τον τρόμο των σφαγειών σε βιομηχανική κλίμακα, βομβαρδισμούς, στρατόπεδα μαζικής εξολόθρευσης… Δημιουργημένα πάντα από τη δίψα για εξουσία και πλούτο των Κρατών και των αφεντικών, και στημένα με αφοσίωση από στρατό και αστυνομία.

Αλλά όχι, σήμερα δε μιλάμε γι’ αυτά τα απεγνωσμένα πρόσωπα απ’ τα οποία προσπαθούμε συνέχεια να αποτραβήξουμε τα μάτια και τα μυαλά μας, ούτε για ένα απομακρυσμένο παρελθόν. Ο τρόμος έχει αρχίσει να εξαπλώνεται στο βασίλειο των εμπορευμάτων και της κοινωνικής ειρήνης, και προκαλείται από έναν ιό που μπορεί να μολύνει το καθένα -αν και, φυσικά, δεν θα έχουν όλα την ίδια δυνατότητα να λάβουν θεραπεία. Και σε έναν κόσμο όπου είμαστε συνηθισμένα στα ψέματα, όπου η χρήση αριθμών και στατιστικών είναι από τα βασικά μέσα χειραγώγησης από τα μίντια, σε έναν κόσμο όπου η αλήθεια συνεχώς αποκρύπτεται, ακρωτηριάζεται και αλλάζει η μορφή της, μπορούμε μόνο να προσπαθήσουμε να ενώσουμε τα κομμάτια, να σχηματίσουμε υποθέσεις, να αντισταθούμε σε αυτή την πλύση εγκεφάλου και να θέσουμε το ερώτημα: πού πηγαίνουμε;

Στην Κίνα, και στη συνέχεια στην Ιταλία, νέα μέτρα καταστολής επιβλήθηκαν καθημερινά, ώσπου έφτασαν το όριο που κανένα κράτος δεν είχε τολμήσει ακόμη να ξεπεράσει: την απαγόρευση εξοδου απ’ το σπίτι και μετακίνησης στη χώρα, εκτός αν πρόκειται για εργασία ή για κάποια εξαιρετική αναγκαιότητα. Ούτε καν σε καιρό πολέμου δεν θα γίνονταν αποδεκτά από τον πληθυσμό τέτοια ακραία μέτρα. Αλλά αυτός ο νέος ολοκληρωτισμός έχει το προσωπείο της Επιστήμης και της Ιατρικής, της ουδετερότητας και του κοινού συμφέροντος. Η φαρμακευτική, οι τηλεπικοινωνίες και οι νέες τεχνολογίες θα βρουν τη λύση. Στην Κίνα, η χρήση γεω-εντοπισμού για την παρακολούθηση κάθε μετακίνησης και κάθε μόλυνσης ή πιθανότητας μόλυνσης, η χρήση της αναγνώρισης προσώπου και το ηλεκτρονικό εμπόριο βοηθάνε το Κράτος να διασφαλίσει ότι κάθε πολίτης είναι κλειδαμπαρωμένος σπίτι. Σήμερα, τα ίδια κράτη που έχουν βασίσει την ύπαρξή τους στον περιορισμό, τον πόλεμο και τη σφαγή, περιλαμβανομένου του δικού τους πληθυσμού, επιβάλουν την “προστασία” τους μέσω απαγορεύσεων, συνόρων και αντρών με όπλα. Πόσο θα διαρκέσει αυτή η κατάσταση; Δύο βδομάδες, ένα μήνα, ένα χρόνο; Ξέρουμε ότι η κατάσταση εξαίρεσης που κυρήχθηκε μετά τις επιθέσεις [Σ.τ.Μ.: ενν. τις επιθέσεις στα γραφεία του Charlie Hebdo στο Παρίσι το 2015) πήρε παράταση αρκετές φορές, μέχρι που τα εξαιρετικά μέτρα ενσωματώθηκαν στο γαλλικό δίκαιο. Που θα οδηγήσει αυτή η έκτακτη ανάγκη;

Ένας ιός είναι βιολογικό φαινόμενο, αλλά το πλαίσιο μέσα στο οποίο προκύπτει, εξαπλώνεται και γίνεται αντικείμενο διαχείρισης είναι πλαίσιο κοινωνικοπολιτικό. Στον Αμαζόνιο, την Αφρική και την Ωκεανία, ολόκληροι πληθυσμοί έχουν εξολοθρευτεί από ιούς που έφεραν μαζί τους οι άποικοι, ενώ επέβαλαν την κυριαρχία και τον τρόπο ζωής τους. Στα τροπικά δάση, στρατοί, έμποροι και ιεραπόστολοι εξανάγκασαν τους γηγενείς πληθυσμούς -που προηγουμένως ζούσαν διασκοριπισμένοι γεωγραφικά- να συγκεντρωθούν γύρω από χωριά και πόλεις. Αυτό διευκόλυνε την εξάπλωση θανατηφόρων επιδημιών. Σήμερα, ο μισός παγκόσμιος πληθυσμός μένει σε πόλεις, γύρω απ’ τους ναούς του Κεφαλαίου, και τρέφεται απ’ τα προϊόντα της μαζικής αγροτικής και κτηνοτροφικής βιομηχανίας. Κάθε δυνατότητα για αυτάρκη ζωή έχει αποκλειστεί από τα Κράτη και την αγορά. Και όσο η μεγάλη μηχανή της κυριαρχίας εξακολουθεί να δουλεύει, η ανθρώπινη ύπαρξη θα υφίσταται διαρκώς καταστροφές που δεν είναι πολύ “φυσικές” και μία διαχείριση αυτών που θα μας αποστερήσει από κάθε ελευθερία να καθορίσουμε τις ζωές μας.Εκτός αν… καθώς τα σενάρια γίνονται ολοένα πιο σκοτεινά και ανατριχιαστικά, οι άνθρωποι αποφασίσουν να ζήσουν σαν ελεύθερα όντα, ακόμα κι αν είναι μόνο για λίγες ώρες, μέρες ή χρόνια πριν το τέλος -αντί να αυτοθωρακίζονται σε μία “φυσική” φυλακή φόβου και υποταγής. Όπως έκαναν τα κρατούμενα σε 30 ιταλικές φυλακές, αντιμέτωπα με την απαγόρευση των επισκεπτηριών λόγω του Covid-19, όταν εξεγέρθηκαν κατά των φυλακιστών τους, καταστρέφοντας και καίγοντας τα κελιά τους και, σε κάποιες περιπτώσεις, καταφέρνοντας να αποδράσουν.

ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ!