Ανάληψη ευθύνης για κατ’ οίκον εμπρηστικές επιθέσεις

Ζούμε στην εποχή της υπερπληροφόρησης και της ασταμάτητης παραγωγής και ροής ειδήσεων. Ο κυρίαρχος καθορίζεται απ’ τον έλεγχο επί της ροής των πληροφοριών και την κατοχή του μεγαλύτερου όγκου δεδομένων. Ο έλεγχος του ανθρώπινου δυναμικού πλέον γίνεται μέσω της διαρκούς ανάλυσης των δεδομένων που συλλέγονται καθημερινά απ’ τα ψηφιακά ίχνη του καθενός, και προσβλέπει σε μια εθελούσια υποδούλωση μπροστά στην κυρίαρχη θέση/τάση. Κάτι που συμβαίνει με όρους επιβολής κατά πολύ διαφορετικούς και σαφώς πιο συγκαλυμμένους σε σύγκριση με προηγούμενα χρόνια. Οι τακτικές αντιεξέγερσης και προληπτικής καταστολής απέναντι στους κολασμένους έχουν πλαισιωθεί από δυστοπικά τεχνολογικά μέσα, εξειδικευμένη γνώση και αρκετά ρευστές και σύνθετες μεθόδους έρευνας και συλλογής στοιχείων. Η διαρκής χαρτογράφηση του χώρου μας απ’ τις αστυνομικές δυνάμεις, με παραδείγματα τις προσαγωγές και τις συλλήψεις για αφισοκολλήσεις και παρεμβάσεις, ή τα φυτεμένα μικρόφωνα και μικροκάμερες σε σπίτια και οχήματα συντρόφων, αποσκοπεί στον συνεχή εμπλουτισμό της βάσης δεδομένων τους προς εκμετάλλευση απ’ τον κρατικό μηχανισμό.

Για άλλη μια φορά γινόμαστε μάρτυρες μιας συστημικής επιβολής ακροδεξιού και ρατσιστικού λόγου απ’ το σύνολο των ΜΜΕ. Νομιμοποιείται μια εικόνα στρατιωτικοποίησης του δημόσιου χώρου, με ορδές μπάτσων να διαχέονται σε κάθε στενό και πλατεία. Ο εθνικός κορμός απλώνει βαθύτερα τις ρίζες του στα άνυδρα χώματα της ξεπεσμένης του κληρονομιάς, στοχοποιώντας κάθε τι ξένο και παρεκκλίνον, δίνοντας πατήματα για την εκ νέου ανάδυση νεοναζί και φασιστών, οι οποίοι μέχρι πρότινος κρύβονταν κάτω απ’ την ομπρέλα του πατριωτισμού και της “αγανάκτησης”. Παρατηρούμε μια ολοένα αυξανόμενη ένταση στη δράση τους, που συνδυάζεται με επιχειρησιακή αναβάθμιση ως προς τα μέσα που χρησιμοποιούν, και προφανώς με την ανάλογη στήριξη και αναλγησία του κράτους. Οι ένοπλες περιφρουρήσεις πολιτών στον Έβρο με την ανοχή και την κάλυψη των αστυνομικών δυνάμεων αποτελούν μια ζοφερή εικόνα απ’ το μέλλον. Όσοι είχαν συνάψει άτυπη ή και τυπικη ανακωχή με την προηγούμενη κυβέρνηση προς χάριν της υποτιθέμενης σοσιαλδημοκρατικής της μετριοπάθειας, έχασαν το “deal” μετά τον Ιούλιο. Όσοι πάλι στήριζαν τις πολιτικές του Σύριζα λόγω φιλικά προσκείμενων ιδεοληψιών, βγάζουν πνιχτές φωνές προσπαθώντας να πείσουν με τραγική αποτυχία ότι το μη χείρον βέλτιστον.

Το ελληνικό κράτος στην παρούσα ιστορική συγκυρία διαχειρίζεται τον εσωτερικό του εχθρό εφαρμόζοντας τη στρατηγική της έντασης, επιβάλλοντας καταστάσεις εξαίρεσης και δόγματα “τάξης και ασφάλειας”, ορθώνοντας μνημεία νίκης πάνω στους έγκλειστους και διωκόμενους συντρόφους και συντρόφισσές μας, επιδιώκοντας πάση θυσία την εγκαθίδρυση της καπιταλιστικής κανονικότητας και την αναχαίτιση κάθε εξεγερσιακής κίνησης. Είναι ευθύνη όλων μας η ανάπτυξη υλικοτεχνικής υποδομής και ο προσεκτικός σχεδιασμός των επόμενων βημάτων προς τη δημιουργία ενός αναρχικού κινήματος έτοιμου και ικανού να σταθεί ανάχωμα στην ολοκληρωτική καπιταλιστική επέλαση. Τους τελευταίους μήνες οι πράξεις ατομικής και συλλογικής ανταρσίας πυκνώνουν, ζωγραφίζοντας στον νυχτερινό καμβά των μητροπόλεων πύρινες λάμψεις εμπρησμών, εκκωφαντικές μελωδίες εκρήξεων και χαρούμενα χαμόγελα επιτυχημένων συνωμοσιών.

Οι κατ’ οίκον εμπρησμοί ως μία ακόμη εκ των καλών τεχνών

Το πλέγμα της κυρίαρχης κεφαλαιοκρατικής σχέσης δεν αποτελείται μόνο από απρόσωπα δίκτυα καπιταλιστικής βίας και αδυσώπητης αναπαραγωγής των κοινωνικών σχέσεων που αυτή καθορίζει και επιβάλλει. Δεν αποτελείται μόνο απ’ τον πνευματικό μας ακρωτηριασμό, τον κατακερματισμό μας, τις επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές της καπιταλιστικής τελετουργίας μέσα στο μητροπολιτικό εργοστάσιο που καταστρέφει τη μνήμη μας, τη δημιουργική μας φαντασία, την ταυτότητά μας. Δεν αποτελείται μόνο απ’ την επέκταση του κεφαλαίου σε κάθε δευτερόλεπτο της καθημερινότητάς μας, πέρα κι από την εργασιακή συνθήκη. Μια διαδικασία απονεύρωσης που καταστρέφει κάθε μη-καπιταλιστικό κύτταρο της μοναδικότητάς μας. Ο καπιταλιστικός σχηματισμός αποτελείται επίσης από ανθρώπους που, υπηρετώντας έναν κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό ρόλο, μετατρέπονται σε αναπόσπαστο τμήμα του. Αποτελούν πλέον μια από τις πολλές εκφάνσεις της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, γίνονται το σώμα και η φωνή της, τα μάτια και τα αυτιά της, τα όπλα που μας σημαδεύουν και η καταιγιστική της προπαγάνδα.

Η στρατηγική της προσωπικής στοχοποίησής τους εξυπηρετεί πολλαπλούς πολιτικούς και τακτικούς στόχους. Μεταφέρει στα σπίτια τους -στους χώρους όπου αισθάνονται ασφαλείς και άτρωτοι- τον φόβο και την τρομοκρατία που καλλιεργούν και εξασκούν ενάντια στις καταπιεσμένες και τους καταπιεσμένους. Αποδεικνύει ότι με οργάνωση, θέληση και αποφασιστικότητα μπορούμε να τους πλήξουμε. Ότι επιλέγοντας εμείς τον κατάλληλο χρόνο και τόπο, επιλέγοντας την αντάρτικη μεθοδολογία ως εργαλείο σύγκρουσης και αντιπαράθεσης, γινόμαστε τα μέτωπα αντεπίθεσης στην προληπτική στρατηγική αντιεξέγερσης του κράτους και του κεφαλαίου. Είναι στο χέρι μας να υπενθυμίσουμε στους ένθερμους θεματοφύλακες του καπιταλιστικού κόσμου πως μπορούν να συναντήσουν αποφασιστικές αντιστάσεις αν αντιληφθούμε τις συνολικές διαστάσεις του κοινωνικού πολέμου. Αν μετατρέψουμε σε γεγονός τις υλικές συνέπειες που θα κληθούν να πληρώσουν όλοι όσοι στελεχώνουν έμπρακτα τον σύγχρονο ζόφο.

Φτάνει να αποφασίσουμε να γίνουμε πραγματικά επικίνδυνοι και να οργανωθούμε. Να φέρουμε τη μάχη στις αυλές τους, έξω απ’ τις πόρτες τους. Γιατί, αν και οι ανθρωποι που στελεχώνουν θέσεις κάποιας σημασίας στην εξουσιαστική πυραμίδα είναι αναλώσιμοι, δε χάνεται διόλου η πολιτική σημασία τού να τους επιστρέψεις τον φόβο και τον ψυχοσωματικό πόνο που έχουν ασκήσει σε καταπιεσμένα και εξεγερμένα υποκείμενα. Να γίνουμε η διαρκής απειλή που επικρέμεται πάνω απ’ τα κεφάλια τους. Η απειλή που τους κάνει να χρειάζονται 24ωρη φύλαξη από πάνοπλους κάτω απ’ τα σπίτια τους ή κατά τις μετακινήσεις τους, κάμερες σε κάθε γωνία, και εν τέλει έναν ολόκληρο μηχανισμό έρευνας, πρόληψης, συλλογής δεδομένων, καταστολής και δικαιοδότησης της ξεφτίλας τους. Ας είναι αυτή η απειλή που θα τους στοιχειώνει. Οι ενεργοί υπερασπιστές της δυστοπικής νεοφιλελεύθερης κανονικότητας βρίσκονται στο στόχαστρο. Επομένως, θεμιτό θα ήταν να μετράνε τις επιλογές και τα λόγια τους, αναλαμβάνοντας τη βαρύτητα που σκοπεύουμε να τους αποδώσουμε καθώς μετράμε τις διευθύνσεις τους.

Ξεδιπλώνοντας στη δημόσια σφαίρα τις δικές μας ρίζες και αφετηρίες

Να λοιπόν από πού προερχόμαστε. Από τα διαμερίσματα του θλιβερού τσιμέντου και της απομόνωσης των μητροπόλεων. Από τις κρίσεις συνείδησης που απέτυχαν να μας προκαλέσουν τα ΜΜΕ με πλύση εγκεφάλου και αντιστροφή της πραγματικότητας. Από τη μαζική κουλτούρα του καταναλωτισμού και τις διαφημιστικές πινακίδες που διαμορφώνουν πλαστές ανάγκες για να γεμίζουμε τις τσέπες των αφεντικών. Από τη σωματική τιμωρία των ξυλοδαρμών στα αστυνομικά τμήματα και στις διαδηλώσεις, όταν αποφασίζουμε να σηκώσουμε το κεφάλι μας απέναντι στην εξουσία. Από την ιδεολογία της “μη βίας”, που δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια ταπεινωτική υπόκλιση και ένα κάλεσμα στους κυρίαρχους να συνεχίσουν το δολοφονικό έργο τους. Από την κατάθλιψη που σπέρνει μαζικά ο καπιταλισμός με την ασφυκτική πίεση, την εικονική αποχαύνωση, την καταστροφή κάθε υγιούς κοινωνικής σχέσης, ώστε να μας δώσει τη “λύση” να γιατρευτούμε με ψυχοφάρμακα, να γίνουμε άνευρες και άνευροι, δίχως συνείδηση, περιφερόμενα θύματα της μεταμοντέρνας παρακμής.

Μπροστά στο βίαιο παρόν της εποχής μας, αρνούμαστε να παραμείνουμε απαθείς υποτελείς και μίζεροι παρατηρητές. Θέλουμε να περάσουμε στην αντεπίθεση. Ενάντια στις λειτουργίες διαχείρισης και αναπαραγωγής του καπιταλιστικού κόσμου, ενάντια στον πόλεμο όλων εναντίον όλων, την εξατομίκευση, τον διαρκή ανταγωνισμό. Θέλουμε να στήσουμε οδοφράγματα αντίστασης σε ένα κράτος που καλλιεργεί τον εθνικισμο και τον ρατσισμό. Που διαχωριζει τους ανθρώπους σε ξένους και ντόπιους. Που αποφασίζει για τη ζωή τους ή τον θάνατό τους στα χερσαία και θαλάσσια σύνορα υπό τον ήχο πολεμικών τυμπανοκρουσιών και τις κραυγές του κοινωνικού εκφασισμού να εξαπλώνονται παντού.

Η αναρχία, ως ενσάρκωση του συνεχούς πολέμου για την ελευθερία, αποτελεί τη μόνιμη υπενθύμιση στους ανθρώπους που στελεχώνουν τους εξουσιαστικούς θεσμούς ότι μπορεί να αποτελέσει μια μικρογραφία εκδίκησης για όλους και όλες όσες νιώθουμε πως ο καπιταλισμός είναι μεταμφιεσμένος κοινωνικός θάνατος, η ανοιχτή πληγή απ’ όπου σταλάζει το αίμα των κολασμένων όλου του κόσμου. Μια μικρογραφία εκδίκησης για όσες και όσους νιώθουμε ότι έχουμε χάσει χιλιάδες όμορφες μέρες κλεισμένοι στα εργασιακά κάτεργα, παράγοντας κέρδη για τα αφεντικά. Ότι έχουμε χάσει χιλιάδες όμορφες μέρες φυλακισμένες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα ανοιχτά και τα κλειστά κέντρα κράτησης και τις φυλακές τους. Ότι τσακίζουμε μέρα με τη μέρα τα σώματά μας για να ανταπεξέλθουμε στις παράλογες απαιτήσεις της εργοδοσίας. Ότι γινόμαστε αναλώσιμες και αναλώσιμοι για να μη διαταραχθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου. Γι’ αυτό και οι συγκεκριμένες ενέργειες αποτελούν και ένα σινιάλο αλληλεγγύης σε όσους και όσες διαβάζοντας αυτό το κείμενο εντοπίσουν εντός του ένα κομμάτι του εαυτού τους. Μια υπόσχεση ότι ο αγώνας συνεχίζεται. Μια ανοιχτή πρόσκληση, γιατί έχουμε ανάγκη συντρόφους και συντρόφισσες να δημιουργήσουμε αγωνιστικούς δεσμούς και συλλογικές προοπτικές. Ας κάνουμε το όραμα της ελευθερίας και της αντίστασης να πάρει σάρκα και οστά. Να γίνει ο εφιάλτης όσων μάς θέλουν με σκυμμένο το κεφάλι.

Οι σχέσεις και οι αντιλήψεις μας είναι φυτεμένες σαν σπόρος βαθιά μέσα στο χώμα. Ανθίζουν σαν χαραματιές βλάστησης μέσα απ’ το μουντό και κρύο τσιμέντο. Ανθίζουν παντού και πάντα. Αυτή τη φορά άνθισαν μέσα απ’ τις εστίες φωτιάς και τους κρότους των εμπρηστικών/εκρηκτικών μηχανισμών που τοποθετήσαμε στις εξώπορτες και στις ιδιοκτησίες αβανταδόρων της καπιταλιστικής αθλιότητας που βιώνουμε και μαχόμαστε στη γεωγραφική μας επικράτεια.

Αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τις εμπρηστικές επιθέσεις στις οικίες

• Του αστυνομικού συντάκτη του ΑΝΤ1 Μανώλη Ασαριώτη. Ο ρόλος τού να βρίσκεται σε πλήρη ευθυγράμμιση με το κράτος και να αποτυπώνει στον δημόσιο λόγο του την προπαγάνδα της κυβερνητικής ατζέντας, αποτελώντας ουσιαστικά φυσική προέκτασή της. Η αγαστή συνεργασία του με τους γνωστούς-άγνωστους κύκλους της αντιτρομοκρατικής που διαρρέουν κατασκευασμένα σενάρια για τη στοχοποίηση συντρόφων και συντροφισσών. Ο τυχοδιωκτισμός του και το αντιαναρχικό του μένος που τον οδηγούν στο να στήνει μια συνθήκη “ριάλιτι” γύρω από την προσωπική ζωή αγωνιστριών και αγωνιστών, να αναπαράγει τα σενάρια τις αστυνομίας, να κατασκευάζει ενόχους, να στρώνει το έδαφος για την καταστολή τους. Ο ρόλος του στο να συγκαλύπτει όλα τα εγκλήματα της Ελληνικής Αστυνομίας σε βάρος αγωνιστών, μεταναστριών, αποκλεισμένων. Ήταν ορισμένοι από τους λόγους για τους οποίους τον επισκεφτήκαμε. Την επόμενη φορά που θα αναπαράγει κατασκευασμένα σενάρια και θα στοχοποιήσει ανθρώπους, ας σκεφτεί ότι το σπίτι του είναι γνωστό στους δικούς μας κύκλους.
• Του φασίστα πολιτικού Θάνου Τζήμερου. Ο ρόλος του ως ένας γραφικός πλην δυνητικά επικίνδυνος πολιτικός. Ο δημόσιος λόγος του με τοποθετήσεις που βεβηλώνουν νεκρούς, όπως τον Αλέξη Γρηγορόπουλο και τον Παύλο Φύσσα, ο ρατσιστικός και ξενοφοβικός του οχετός προς τους μετανάστες, η χυδαία αναπαραγωγή της θεωρίας των δύο άκρων και η εξίσωση του ναζισμού με τον κομμουνισμό. Είναι μερικοί από τους δεκάδες λόγους για τους οποίους τον επισκεφτήκαμε. Για να λύσουμε την απορία και στον Θανούλη, μπορεί ο ίδιος να μην έχει ασκήσει κάποιο πολιτικό αξίωμα – έχει βέβαια εκλέξει 3 μέλη στο περιφεριακό συμβούλιο Αττικής. Όμως δεν παύει να αποτελεί έναν ορατό ακροδεξιό, νεοφιλελεύθερο πόλο συντηρητικών αφηγήσεων. Η ηλιθιότητά του μας εξέπληξε για ακόμη μια φορά, καθώς μάθαμε ότι κάνει έρανο για να μαζέψει χρήματα για την αποκατάσταση της καμμένης εισόδου του. Ας είναι σίγουρος ότι τώρα που γνωρίζουμε το σπίτι του μπορεί να καταθέσουμε σε ανύποπτο χρόνο και τον δικό μας έρανο.
• Της δημοσιογράφου του ΣΚΑΙ Ιωάννας Μάνδρου και του δικαστικού συζύγου της. Για την εμπρηστική επίθεση στο σπίτι του εξουσιομανούς ζεύγους δεν αναφέρθηκε τίποτα στα ΜΜΕ. Ο ρόλος της ως η ιέρεια του δικαστικού ρεπορτάζ, με την πάντα αντικειμενική πληροφόρησή της και τις έγκυρες πληροφορίες της. Μια πληροφόρηση που προέρχεται από τον σύζυγό της, ο οποίος είναι δικαστής με σημαντικό αξίωμα στην δικαστική ιεραρχία. Οι διαρκείς συκοφαντίες της σε βάρος πολιτικών κρατουμένων (υπόθεση άρνησης χορήγησης άδειας στον σύντροφο Δημήτρη Κουφοντίνα) και διωκόμενων αγωνιστών. Τα προσβλητικά της σχόλια για τη Μάγδα Φύσσα (ότι ήταν προκλητική απέναντι στον φονιά του γιου της). Το γεγονός ότι είναι υπεύθυνη για την διαρκή συγκάλυψη όλων των πολιτικών και οικονομικών σκανδάλων, με κορωνίδα αυτό της Novartis, αφού πάντα φροντίζει να δημιουργεί κλίμα για την κοινωνική νομιμοποίηση των προτετελεσμένων απαλλακτικών αποφάσεων των δικαστικών αρχών. Το γεγονός ότι είναι στρατευμένη πολιτικά με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας και τη συναντάει κανείς σε όλα τα άτυπα ραντεβού, εξόδους, συναντήσεις των πολιτικών της (με αποκορύφωμα βίντεο όπου χορεύει σε εκδήλωση του υπουργού Ναυτιλίας Γιάννη Πλακιωτάκη μαζί με όλο τον ακροδεξιό εσμό). Το γεγονός ότι αποτελεί φανατικό υπερασπιστή του φασισμού, των μνημονιακών προγραμμάτων, των κοινωνικών ανισοτήτων, της κρατικής καταστολής. Όλα αυτά ήταν αρκετά για να την στοχοποίησουμε. Τόσο αυτή όσο και ο σύζυγός της ας έχουν καλά πλέον στο νου τους πως υπάρχουν ανοιχτοί λογαριασμοί που παραμένουν ανεξόφλητοι. Η επιλογή της Μάνδρου να στήνει στον τοίχο συντρόφισσες και συντρόφους μέσα από συκοφαντίες, ψέματα και εμμονές, ώστε να ακολουθούν στη συνέχεια δικαστικά καθάρματα -όπως ο σύζυγός της και οι “αριστοι” συνάδελφοί του, που τους φορούν στον λαιμό τη θηλιά του εγκλεισμού- δε θα μείνει δίχως κόστος.
• Του απόστρατου μπάτσου Μανώλη Θεμέλη, ο οποίος πλέον πολιτεύεται τοπικά στον δήμο Νέας Φιλαδέλφειας στο πλευρό του Γιάννη Βούρου, του Πασόκου δημάρχου της περιοχής. Μια επίθεση που επίσης αποκρύφτηκε πλήρως από τα ΜΜΕ. Στρατευμένος φασίστας, με ενεργό ρόλο στην αναπαραγωγή της κυβερνητικής στρατηγικής στη γειτονιά του. Έχοντας διατελέσει μπάτσος (μεταξύ άλλων) και στο Αστυνομικό Τμήμα Ομόνοιας, και έχοντας περίοπτη θέση σε βασανιστήρια, επιθέσεις, τραμπουκισμούς και εξευτελισμούς κατά μεταναστών και μεταναστριών ανά τα χρόνια. Έχοντας υπηρετήσει την Ελληνική Αστυνομία με διάφορους τρόπους, πάντα πιστός στην αρχή της αναπαραγωγής της κυρίαρχης κανιβαλικής και εκμεταλλευτικής ηθικής. Ένας από τους πολλούς “ανώνυμους” μπατσάκους, θαμμένους καλά στον βούρκο της υποτιθέμενης ανωνυμίας που τους εξασφαλίζει η θέση τους ως αναλώσιμα εκτελεστικά όργανα. Τον ξεθάψαμε ως παραδειγματισμό προς κάθε αντίστοιχο καθίκι, θέλοντας να τους υπενθυμίσουμε πως έχουν κάνει πολύ συγκεκριμένες επιλογές ζωής οι οποίες δεν ξεχνιούνται. Ίσως ένα εμπρηστικό φιλοδώρημα στο όχημα ή την είσοδό τους να τους βοηθά να μη λησμονούν πως βρίσκονται στις πρώτες γραμμές του πολέμου κατά των εξεγερμένων και των κολασμένων, και πως αυτή η θέση μπορεί να έχει και προσωπικό τίμημα.

Την αμέριστη αλληλεγγύη μας στις συντρόφισσες Κ. Αθανασοπούλου, Δ. Βαλαβάνη, και στον σύντροφο Γ. Μιχαηλίδη, που βρίσκονται πλέον σε συνθήκη εγκλεισμού έπειτα από επιχείρηση της αντιτρομοκρατικής.

Δύναμη στη συντρόφισσα και τους τρεις συντρόφους που διώκονται για συμμετοχή σε υποτιθέμενη οργάνωση “Σύντροφοι-Συντρόφισσες”, έπειτα από κακοστημένη επιχείρηση-φάρσα της κρατικής ασφάλειας, που στόχο είχε να εκφοβίσει στο σύνολό του τον αναρχικό χώρο.

Σινιάλα αλληλεγγύης και δύναμης στον σύντροφο Gabriel Pombo da Silva, στους δύο συλληφθέντες στη Μαδρίτη για εμπρησμό ΑΤΜ, στους τρεις απ’ το Παγκάκι του Πάρκου στη Γερμανία, και σε όλους τους αναρχικούς, αντιεξουσιαστές και αντιφασίστες κρατουμένους και κρατούμενες στις φυλακές της Ρωσίας και της Ιταλίας.

Ο νους μας δίπλα στις έγκλειστες και τους έγκλειστους που εξεγείρονται ενάντια στο καθεστώς απομόνωσης στις ιταλικές φυλακές, έπειτα απ’ τη γενικευμένη κατάσταση έκτακτης ανάγκης.

Στην καδριά μας καίει ακόμα η φλόγα της εξέγερσης στη Χιλή, και δεν ξεχνάμε ούτε τους πεσόντες, ούτε τις φυλακισμένες και τους φυλακισμένους, ούτε τους ανθρώπους που δέχτηκαν στα σώματά τους τη βαναυσότητα των ένστολων καθαρμάτων.

Και επειδή η μνήμη είναι όπλο στα χέρια μας, ο Λάμπρος Φούντας συντροφεύει πάντα τις καρδιές και τους αγώνες μας. Στις 10 του Μάρτη κανείς δεν πεθαίνει, η 10 του Μάρτη αντάρτες γεννά.

Αναρχικές Ομάδες Νυχτερινών Επισκέψεων

ΥΓ: Θεωρούμε ότι θα ήταν τουλάχιστον αναντίστοιχο των περιστάσεων να αναφερθούμε αποσπασματικά γύρω από το θέμα του ιού COVID – 19. Σημειολογικά μόνο επιθυμούμε να σταθούμε στις εφαρμοσμένες ασκήσεις κοινωνικής αποξένωσης, αποστασιοποίησης, ιδιώτευσης, μοναξιάς, ανασφάλειας και φόβου για το διπλανό μας. Ασκήσεις εμπέδωσης του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, της στρατιωτικοποίησης των μητροπόλεων, της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης με όρους στρατιωτικής και πολεμικής διαχείρισης στο κοινωνικό πεδίο, της ρευστής και ελαστικής αναπροσαρμογής των εργασιακών σχέσεων μέσω της τηλε-εργασίας και των προσωρινών προσλήψεων, της κατακρήμνυσης κάθε συλλογικού αισθήματος στους χώρους εργασίας ή κοινωνικής αναπαραγωγής. Ασκήσεις κλειστών στομάτων και ματιών μπροστά στον σύγχρονο αναβαθμισμένο πανοπτικό έλεγχο, τις θερμικές κάμερες ή τις κάμερες άμεσης βιομετρικής ανάλυσης, τα αθόρυβα drones πάνω απ’ τα κεφάλια μας, τη νομιμοποίηση του γεωεντοπισμού μέσω των κινητών μας. Ασκήσεις αναισθησίας και αδιαφορίας μπροστά στο πλήρες ξεδίπλωμα της σύγχρονης θανατοπολιτικής και του κοινωνικού αναθεματισμού των μεταναστών, των φυλακισμένων, των αστέγων, ανθρώπων δηλαδή που πρακτικά δε θα μπορούσαν να τηρήσουν το διαβόητο “Μένουμε σπίτι”, διότι είτε δεν έχουν σπίτι, είτε “σπίτι τους” είναι οι χώροι όπου στοιβάζονται αόρατοι, με μηδενική μέριμνα, καθώς δε λογαριάζονται ως “κανονικοί άνθρωποι”, ως “πολίτες”, αλλά ως περιττά σώματα.

Η διαχείριση της παρούσας “υγειονομικής κρίσης”, με πολεμικούς μάλιστα όρους, αποτελεί ένα ακόμη σημείο του κοινωνικού-ταξικού πολέμου. Είναι ευθεία επίθεση στους εξόριστους και τις εξόριστες απ’ το βασίλειο των προνομίων, καθώς δεν υπάρχει ένα χρυσό κλουβί για να τους περιμένει να κλειστούν στωικά, αλλά επισφαλείς και κακοπληρωμένες υπερωρίες, βάναυσες εργατοώρες δίχως τα απαραίτητα μέτρα υγιεινής, απολύσεις και ανεργία, κυνήγι για επιδόματα, πλήρης αγωνία και ανασφάλεια για το τι μέλλει γενέσθαι. Η ταξική εκεχειρία που καλούμαστε να υπογράψουμε μπροστά στον “αόρατο εχθρό που απειλεί την ανθρωπότητα”, καθιστά για εμάς όλο και πιο ορατό το πού πρέπει να στρέψουμε τα πυρά μας. Αυτό που νιώθουμε την ανάγκη να επικοινωνήσουμε με τους συντρόφους και τις συντρόφισσές μας τώρα είναι πως, πέρα από τα -αυτονόητα για εμάς- ζητήματα αλληλεγγύης, αλληλοβοήθειας και αυτοπροστασίας, η συγκυρία δεν πρέπει να μας βρει κατώτερους των περιστάσεων, αλλά έτοιμες και έτοιμους. Επικοινωνούμε – Συζητάμε – Οργανωνόμαστε – Προετοιμαζόμαστε. Ώστε στην επερχόμενη καπιταλιστική κρίση και τον πόλεμο που θα μας κυρήξουν να σταθούμε στο ύψος της εποχής μας.

https://athens.indymedia.org/post/1603938/

Κάλεσμα για την οικονομική στήριξη του Ταμείου αλληλεγγύης φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστ(ρι)ών

Το Ταμείο αλληλεγγύης φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστών/στριών δημιουργήθηκε το 2010 σε μια συγκυρία, όπου από τη μια πλευρά, η σκληρή καπιταλιστική αναδιάρθρωση εφορμούσε με όχημα την οικονομική κρίση, κι από την άλλη, ο ριζοσπαστικός χώρος, με πρόσφατη την εμπειρία της κοινωνικής έκρηξης του Δεκέμβρη του ΄08, βρισκόταν σε μια άνθιση δραστηριοποίησης. Υπό αυτές τις συνθήκες, η καταστολή έγινε ακόμα πιο σφοδρή με αποτέλεσμα τον ολοένα και αυξανόμενο αριθμό πολιτικών κρατούμενων. Σε αυτό, ακριβώς, το πλαίσιο συγκροτήθηκε το ταμείο αλληλεγγύης που ως αρχικό στόχο έθεσε τη συνεπή και σταθερή στήριξη όσων διώκονται ή φυλακίζονται για την ανατρεπτική τους δράση ή για τη συμμετοχή τους στους κοινωνικούς αγώνες. Βασική στόχευση της δομής αποτελεί η εξασφάλιση αξιοπρεπούς διαβίωσης για τους/τις φυλακισμένους/ες συντρόφους/ισσες μέσα από μια κινηματική διαδικασία, η οποία θα πήγαινε την υλική διάσταση της αλληλεγγύης ένα βήμα παραπέρα από τις στενές οικογενειακές, φιλικές, συντροφικές σχέσεις, όπως επίσης και η συνδρομή στην άμεση κάλυψη έκτακτων καταστάσεων (δικαστικά έξοδα και εγγυήσεις διωκόμενων). Από εκεί και πέρα, ανάμεσα στις προτεραιότητες των ανθρώπων που απαρτίζουν τη δομή, παραμένουν οι έμπρακτες κινήσεις αλληλεγγύης, το χτίσιμο γεφυρών επικοινωνίας των μέσα με τους έξω και η ανάπτυξη κοινωνικών αγώνων εντός και εκτός των τειχών.

Από το 2010 μέχρι σήμερα, το ταμείο προσπαθεί να αποκτήσει μια σταθερή και συνεπή πολιτική, ηθική, υλική στήριξη για τη συγκέντρωση πόρων, οι οποίοι προέρχονται, κατά βάση, από την ατομική συνειδητή συμμετοχή της καθεμιάς και του καθενός μας, καθώς και από ομάδες και συλλογικότητες, συμβάλλοντας στη συνέχιση της έμπρακτης αλληλεγγύης. Η διαρκής κρατική καταστολή, ωστόσο, έχει ως αποτέλεσμα τον μεγάλο αριθμό των πολιτικών κρατουμένων και των δικαστικών εξόδων, και κατ’ επέκταση τις ιδιαίτερα αυξημένες υλικές ανάγκες. Τη δεδομένη χρονική περίοδο το ταμείο στηρίζει σε σταθερή μηνιαία βάση 24 κρατούμενους (Αθανασοπούλου Κωνσταντίνα, Βαλαβάνη Δήμητρα, Γιαγτζόγλου Κωνσταντίνο, Δημητράκη Γιάννη, Κουφοντίνα Δημήτρη, Κωστάρη Ηρακλή, Μιχαηλίδη Γιάννη, Ξηρό Σάββα, Πετρακάκο Γιώργο, Σακκά Κώστα, Σεϊσίδη Μάριο, Σταθόπουλο Βαγγέλη, Χριστοδούλου Σπύρο και τους 11 Τούρκους και Κούρδους αγωνιστές). Επίσης σε πολλές περιπτώσεις προσπαθούμε στο μέτρο του δυνατού να καλύψουμε δικαστικά έξοδα και εγγυήσεις συντρόφων/ισσών που διώκονται λόγω της πολιτικής τους ταυτότητας, της δράσης τους ή ακόμα και λόγω της συγγενικής/συντροφικής σχέσης που έχουν με φυλακισμένους αγωνιστές/στριες.

Μέσα σε αυτά τα 10 χρόνια που δραστηριοποιούμαστε πολλές φορές έχουμε απευθυνθεί σε συντρόφους/-ισσες, σε στέκια και συλλογικότητες καθώς η εξασφάλιση των οικονομικών πόρων ήταν πάντα μια δύσκολη διαδικασία. Η αλληλεγγύη και η συμμετοχή των συντρόφων και συντροφισσών τόσο από τον ελλαδικό χώρο, όσο και από το εξωτερικό είναι ο κύριος λόγος που με συνέπεια σταθήκαμε δίπλα στους φυλακισμένους μας συντρόφους. Στην παρούσα συνθήκη που διανύουμε, ειδικότερα με βάση τα νέα δεδομένα της εξάπλωσης του ιού και των περιοριστικών μέτρων που επιβάλλει το κράτος με αφορμή αυτό, η εξασφάλιση των πόρων για την υλική στήριξη των εντός των τειχών καθίσταται και πάλι εξαιρετικά δύσκολη. Ίσως πιο δύσκολη από κάθε άλλη φορά. Κάτι που δυστυχώς έρχεται να προστεθεί στις ήδη δύσκολες στιγμές που αντιμετωπίζουν τόσο οι σύντροφοι/ισσες εντός των τειχών, όπως εξάλλου και ο συνολικός πληθυσμός των φυλακών, και αυτός είναι ο λόγος που απευθυνόμαστε ξανά σε όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες.

Ο υπερπληθυσμός των ελληνικών φυλακών με τον αναγκαστικό συνωστισμό κρατουμένων σε κελιά και θαλάμους που θυμίζει ανθρώπινες κυψέλες, η ανεπαρκής -και ανά περιπτώσεις- ανύπαρκτη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, η μη παροχή της δυνατότητας αυτοπροστασίας (απαγόρευση προμήθειας ιατροφαρμακευτικού υλικού όπως αντισηπτικά), η διατήρηση του εγκλεισμού ακόμα και για πλέον ευπαθείς ομάδες πληθυσμού (ηλικιωμένα ή ασθενή άτομα) δημιουργούν συνθήκες για το ξέσπασμα μιας πανδημίας με σαφώς μεγαλύτερους δείκτες θνησιμότητας από ότι έξω στην κοινωνία. Κάτι τέτοιο μπορεί να ισοδυναμεί με καταδίκη σε θανατική ποινή για πολλούς ανθρώπους εντός των φυλακών. Μια ανησυχία που έχει προκαλέσει ντόμινο κινητοποιήσεων στις φυλακές με βασικά αιτήματα την αποσυμφόρηση και την τήρηση βασικών μέτρων προστασίας για τους κρατούμενους. Αφετηρία των κινητοποιήσεων υπήρξαν οι γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού και στη συνέχεια επεκτάθηκαν στις φυλακές Χανίων (Κρήτη), Αγίου Στεφάνου (Πάτρα), Λάρισας ενώ μέσα σε αυτό το διάστημα έχει εκδοθεί και κείμενο με ονομαστικές υπογραφές 856 κρατουμένων από όλες τις πτέρυγες των αντρικών Φυλακών Κορυδαλλού.

Σε αυτήν τη συνθήκη λοιπόν το κράτος και οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του συνεχίζουν σε μια συγκεκριμένη πεπατημένη. Ενώ κανένα ουσιαστικό μέτρο δεν λαμβάνεται για την προστασία του πληθυσμού των φυλακισμένων, διακόπτουν την επαφή τους με τον έξω κόσμο απαγορεύοντας τα επισκεπτήρια συγγενών και δικηγόρων, προβαίνουν σε αντίποινα και σε εκδικητικά μέτρα όπου εκδηλώνονται εστίες διαμαρτυρίας: απαγωγές-μεταγωγές συντρόφων/αγωνιστών στην περίπτωση της κινητοποίησης στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού με την απαγωγή δύο γυναικών κρατουμένων και τη μεταφορά τους στις φυλακές Θήβας σε καθεστώς καραντίνας (μία εξ αυτών η πολιτική κρατούμενη μέλος τους ΕΑ Πόλα Ρούπα, ενώ μερικές μέρες αργότερα έγινε βίαιη μεταγωγή στις φυλακές Δομοκού του επίσης πολιτικού κρατούμενου και μέλος του ΕΑ Νίκου Μαζιώτη), στέρηση προαυλισμού των κρατουμένων στις φυλακές Χανίων, εισβολές μπάτσων, έρευνες και καταστροφές κελιών στις φυλακές Πάτρας. Παράλληλα στήνουν κατηγορητήρια σε συντρόφους/ισσες, συνεχίζοντας τις διώξεις και τις φυλακίσεις αγωνιστών-αγωνιστριών μέσα στη γενική συνθήκη της πανδημίας υπενθυμίζοντας τις μόνιμες προτεραιότητες του κράτους την ίδια στιγμή που οι εξαγγελίες τους για μέτρα αποσυμφόρησης των φυλακών αφορά έναν μικρό -αναλογικά με το συνολικό πληθυσμό- αριθμό κρατουμένων, που δεν υπερβαίνει τους χίλιους πεντακόσιους.

Ως ταμείο, τη δεδομένη χρονική στιγμή, ανακοινώνουμε την απόφασή μας να αναστείλουμε όλες τις προγραμματισμένες δημόσιες δράσεις μας για το άμεσο μέλλον, ωστόσο δεν αναστέλλουμε την αλληλεγγύη μας στους πολιτικούς κρατούμενους. Σε αυτήν τη δύσκολη κατάσταση που βιώνουμε, ερχόμαστε στη δύσκολη θέση να ανακοινώσουμε την προσωρινή μείωση του ποσού με το οποίο στηρίζουμε υλικά τους έγκλειστους συντρόφους και συντρόφισσες προκειμένου να προσπαθήσουμε να ανταπεξέλθουμε στη στήριξή τους με συνέπεια και το επόμενο διάστημα.

Σύντροφοι και συντρόφισσες, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, το Ταμείο Αλληλεγγύης αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή σοβαρό πρόβλημα βιωσιμότητας και λειτουργίας ενός θεμελιώδους κομματιού του που είναι η οικονομική στήριξη των φυλακισμένων αγωνιστριών και αγωνιστών. Η αδυναμία του, λόγω των αντικειμενικών συνθηκών της περιόδου αυτής, να εξασφαλίσει πόρους από τις δημόσιες δράσεις του θα το οδηγήσει τους καλοκαιρινούς μήνες σε πλήρες οικονομικό αδιέξοδο και η στήριξη των πολιτικών κρατουμένων θα είναι πρακτικά αδύνατη. Ο μόνος τρόπος αυτό να αποφευχθεί είναι η υλική/οικονομική στήριξη από όλο τον κόσμο του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος. Από όλους τους ανθρώπους και όλες τις συλλογικότητες που θεωρούν τους/τις φυλακισμένους/ες αγωνιστές και αγωνίστριες κομμάτι του κόσμου του αγώνα που όλοι και όλες -με κάθε τρόπο που μπορούμε- δίνουμε ενάντια στον βάρβαρο κόσμο της εξουσίας. Το σύνθημα «κανένας και καμία μόνος και μόνη στα χέρια του κράτους» γίνεται τις μέρες αυτές πιο επιτακτικό όσο και χειροπιαστό από ποτέ. Σας καλούμε να το υπερασπιστούμε για ακόμα μια φορά στην πράξη. Η έμπρακτη αλληλεγγύη θα είναι ξανά το όπλο μας.

ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΦΥΛΑΚΗΣ

ΚΑΝΕΙΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ/ΚΑΜΙΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ/ΣΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ/ΕΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ/ΕΣ

Ταμείο αλληλεγγύης φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστ(ρι)ών

Mail επικοινωνίας για την οικονομική ενίσχυση: tameio@espiv.net

https://athens.indymedia.org/post/1604134/

Η αξιοπρέπειά μας σε καραντίνα;

Έγιναν όλα χωρίς να το αντιληφθεί κανένας. Και τώρα βρισκόμαστε κλειδωμένοι μέσα στα σπίτια μας, περιμένοντας τα νέα της επόμενης μέρας που όλοι ξέρουμε θα περιέχουν όλο και περισσότερους περιορισμούς. Η κοινωνία βρίσκεται σε κρίση, λένε, λόγω ενός ιού που εξαπλώνεται. Η κυβέρνηση πιέζει ότι το πιο σημαντικό είναι να κάνουμε ακριβώς ότι μας λέει, και έτσι αναλαμβάνουμε την ευθύνη μας και δρούμε σε αλληλεγγύη. Τονίζει ότι το κράτος έκτακτης ανάγκης είναι φυσικά προσωρινό, αλλά απαραίτητο για να νικήσουμε τον πόλεμο ενάντια σε αυτό που πραγματικά απειλεί την ευημερία μας.
Αλλά μισό λεπτό…

Ποιός ιός;

Πραγματικά δεν μπορούμε να ξέρουμε. Όλες οι πληροφορίες, οι αριθμοί και οι στατιστικές που είναι η βάση αυτού του επιβαλλόμενου εγκλεισμού, βρίσκονται στα χέρια της κυβέρνησης και των ειδικών που δουλεύουν για αυτή. Το ζήτημα δεν είναι η άρνηση της ύπαρξης ενός ιού που κυκλοφορεί, αλλά το να συνειδητοποιήσουμε ότι η γνώση των χαρακτηριστικών του, ο τρόπος μετάδοσης του, ο τρόπος αντιμετώπισης του, αλλά και τα δεδομένα της επίδρασης του βρίσκονται στα χέρια επιστημόνων σε όλο τον κόσμο, που συχνά διαφωνούν ακόμα και μεταξύ τους στο πώς να τα ερμηνεύσουν ή στο ποια πρακτικά συμπεράσματα αυτά θα βγάλουν. Το συμπέρασμα της εξουσίας απ’την άλλη είναι απλό· αυτοί γνωρίζουν, εμείς όχι. Και εξαιτίας αυτού πρέπει να τους είμαστε απολύτως υπάκουοι. Τα ΜΜΕ παίζουν καταπληκτικά τον κλασσικό ρόλο του υπηρέτη του συστήματος. Αποφασίζουν τι ισχύει δείχνοντας μόνο και επαναλαμβάνοντας αδιάκοπα το αφήγημα της εξουσίας, μη δίνοντας χώρο σε καμία αποκλίνουσα φωνή κανενός είδους. Η δουλεία τους προετοιμάζει το έδαφος για τις επόμενες και ακόμα πιο ολοκληρωτικές αποφάσεις.
Δεν είναι ένας ιός ο τέλειος εχθρός; Αόρατος και πιθανών παντού, με τον καθένα που δεν συμμορφώνεται σε ότι κανόνα εφευρεθεί να θεωρείται σύμμαχος αυτού του εχθρού, δικαιολογώντας έτσι την καταστολή των προστίμων και των ποινών φυλάκισης. Δημιουργείται τώρα το τέλειο πλαίσιο μέσα στο οποίο το κράτος μπορεί να λάμψει ως ο απόλυτος σωτήρας.

Ποιά υπευθυνότητα;

Δεν γίνεται πλέον να ανοίξεις μια εφημερίδα ή την τηλεόραση χωρίς να δεις να σου λένε ‘είναι ευθύνη σου’. Αλλά τι σημαίνει αυτό; Μας ζητάνε να ακολουθούμε τυφλά τις εντολές κάποιων πολιτικών. Αλλά αυτοί δεν είναι οι ίδιοι γραφειοκράτες που δεν εμπιστευόμασταν προηγουμένως; Τόσες φορές δεν μας απέδειξαν ότι είναι άπληστοι και διεφθαρμένοι γιατί το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το ατομικό συμφέρον και όχι το σύνολο; Δεν απέδειξαν ξανά και ξανά ότι η δίψα τους για εξουσία είναι μεγαλύτερη από οποιαδήποτε έννοια δικαιοσύνης ή λογικής; Και τώρα ξανά, ίσως τα χιλιάδες ευρώ που σιγουρεύουν ότι τα ελικόπτερα βρίσκονται στον αέρα και ελέγχουν αν μένουμε σπίτι να χρησιμοποιούνταν σε χμμ.. σε δομές υγείας ας πούμε; Αυτού του είδους οι άνθρωποι μας ζητάνε να τους εμπιστευτούμε χωρίς αμφισβήτηση και το αποκαλούν ‘ατομική ευθύνη’. Να μην κάνουμε το αντίθετο τότε; Αυτό που πραγματικά μας ζητάνε είναι να παραιτηθούμε από συνείδηση, από κριτική σκέψη, από αυτονομία, και να υποδεχτούμε έναν ακραίο κυβερνητικό έλεγχο σε κάθε διάσταση της ζωής μας.

Ποιά αλληλεγγύη;

Το αποπροσανατολιστικό θέαμα συνεχίζεται. Πρέπει να υπακούμε τα ακραία μέτρα που παίρνονται στη λογική της ‘αλληλεγγύης’’. Δεν είναι κυνικό να ακούγονται αυτές οι λέξεις από τα στόματα των εκπροσώπων ενός συστήματος που βασίζεται στο ακριβώς αντίθετο της αλληλεγγύης; Όλη τη χρονιά τρέχουμε γύρω γύρω σαν ακέφαλα κοτόπουλα για να συντηρούμε το διαρκές παιχνίδι της συναίνεσης, για να μας εκμεταλλεύονται, για να μας κυνηγάνε οι μπάτσοι για ότι λόγο τους καπνίσει, και για να μας ληστεύουν οι πολιτικοί που το επαγγέλλονται μόνο σ’αυτό, και τώρα τολμάνε να μας μιλήσουν για αλληλεγγύη; Τολμάνε να το παίζουν ότι τάχα τους ενδιαφέρει η ευημερία μας; Ξεχνάνε μήπως ότι εκατομμύρια άνθρωποι ζουνε στη φτώχεια για να είναι αυτοί πλούσιοι; Ξεχνάνε μήπως αυτούς που πεθαίνουν στα εργασιακά κάτεργα για να συντηρείτε το αδηφάγο οικονομικό σύστημα; Ξεχνάνε μήπως αυτούς που βασανίζονται στα αστυνομικά τμήματα από τους ένστολους δήμιους του κράτους; Ξεχνάνε μήπως τους χιλιάδες μετανάστες που πεθαίνουν στα σύνορα κάθε χρόνο; Που ήταν η κυβέρνηση με τα μεγάλα λόγια της περί αλληλεγγύης τότε;
Ενώ προσπαθούν να μας ταΐσουν τα υποκριτικά παραμύθια τους περί αλληλεγγύης, βλέπουμε ότι το lockdown κλείνει πολύ κόσμο σε ανυπόφορες συνθήκες. Παιδιά στα σπίτι τους υπό τον ζυγό βίαιων γονιών για παράδειγμα. Ή σύντροφοι και σύζυγοι εγκλωβισμένοι σε βίαιες σχέσεις. Χιλιάδες μετανάστες παγιδευμένοι σε ακόμα χειρότερες συνθήκες απ’οτι συνήθως. Στη φυλακή όλα τα επισκεπτήρια σταμάτησαν, όπως και η πρόσβαση των κρατουμένων σε υλικά, φαγητό και ρούχα από έξω. Άδειοι χώροι στη φυλακή μετατρέπονται σε χώρους απομόνωσης για κρατούμενους με συμπτώματα κορωνοϊού, χώροι που παρέμεναν άδειοι γιατί ήταν ακατάλληλοι για να μείνουν κρατούμενοι. Μπορεί οπότε ο καθένας να φανταστεί τι επίδραση θα έχει στην υγεία των κρατουμένων που θα πεταχτούν εκεί μέσα… Στις φυλακές της Ιταλίας ξέσπασαν μαζικές εξεγέρσεις μετά τους γενικούς περιορισμούς που επιβλήθηκαν. Ίσως ο μόνος τρόπος για τους φυλακισμένους να σώσουν την αξιοπρέπειά τους μέσα στη συνθήκη που τους επιβλήθηκε. Επίσης, στην Ισπανία και στη Γαλλία, οι κρατούμενοι αντιστέκονται και αγωνίζονται, όπως και άλλοι κρατούμενοι σε άλλα μέρη του κόσμου.
Το κράτος δεν ξέρει τι σημαίνει αλληλεγγύη και ποτέ δεν νοιάστηκε για την ευημερία μας. Όπως πάντα, είναι στο δικό μας χέρι να στηρίξουμε ο ένας τον άλλο, και να σιγουρευτούμε ότι αυτοί που βρίσκονται σε ανάγκη θα έχουν τη βοήθεια και τη στήριξή μας. Όταν η κυβέρνηση χρησιμοποιεί τη λέξη αλληλεγγύη, το κάνει μόνο για να δώσει την αίσθηση ενοχής σ’αυτούς που δεν υπακούουν τις εντολές της και να ωθήσει τον κόσμο να εσωτερικεύσει την εξουσία της.

Ποιά κρίση;

Μας λένε ότι βρισκόμαστε σε κρίση. Μήπως μπορεί κάποιος να μας πει πότε δεν βρισκόμαστε σε κρίση; Απ’την οικονομική κρίση στη κλιματική κρίση, στη προσφυγική κρίση και στη κρίση του κορωνοϊού. Φαίνεται πως το σύστημα δίνει πολλά διαφορετικά ονόματα για τις περιόδους που χρησιμοποιούνται για την ανοικοδόμηση του, για τη μεγέθυνση και εντατικοποίηση των κατασταλτικών μέτρων του. Σ’αυτή τη περίπτωση, ιδιαίτερα σ’αυτή τη περίπτωση, δεν θα γίνει διαφορετικά. Η ιδέα μιας κατάστασης κρίσης πάντα χρησιμοποιείται για να μπει σε συγκεκριμένο πλαίσιο η περαιτέρω εξέλιξη του ολοκληρωτισμού της εξουσίας. Ο ρυθμός με τον οποίο επιβάλλεται αυτή η εξέλιξη δεν είναι πάντα η ίδια βέβαια. Όσο πιο μεγάλη και επείγουσα κάνουν τη κρίση να φανεί, τόσο πιο μεγάλη και γρήγορη θα είναι η αλλαγή. Είναι περιττό να πούμε ότι η τρέχουσα ‘κρίση’ δίνει στη κυβέρνηση (και σε όλες τις κυβερνήσεις) το τέλειο πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορεί να κάνει γιγαντιαία βήματα στην ανάπτυξη μηχανισμών ελέγχου και καταστολής.

Ποιά ειδική κατάσταση εκτάκτου ανάγκης;

Επαναλαμβάνεται διαρκώς ότι όποια μέτρα παίρνονται είναι ‘προσωρινά’, αλλά αυτό είναι ψέμα. Πολλές καταστάσεις του παρελθόντος μας έχουν δείξει ότι τουλάχιστον ένα μέρος των μέτρων ‘έκτακτης ανάγκης’ παρέμειναν και μετά και ενσωματώθηκαν σε νόμους που δεν πάρθηκαν ποτέ πίσω. Από μεγάλα παραδείγματα τύπου 11/9/01 που άλλαξαν για πάντα τις δυνατότητες των κρατών να εντοπίζουν, να παρακολουθούν και να καταγράφουν τους πάντες, μέχρι πιο πρόσφατα όπου τρομοκρατικές επιθέσεις χρησιμοποιήθηκαν ως αφορμή για νέες νομοθεσίες που έφεραν αντιμέτωπους με τη δικαιοσύνη όσους διαφωνούν με το κράτος, για ύπαρξη στρατού στους δρόμους (σε κάποια μέρη μονιμοποιήθηκε ο στρατός), για τη διεύρυνση της συλλογής προσωπικών δεδομένων κτλ. Και εδώ η νέα κυβέρνηση δεν προώθησε ένα γενικό καθεστώς έκτακτης ανάγκης στην πρωτεύουσα που στόχευε στη συνολική καταστολή των ανεπιθύμητων (άστεγων, αναρχικών, τοξικομανών, καταληψιών κτλ.) από πέρυσι; Όλοι ξέρουμε ότι εργάζονται ασταμάτητα στη δημιουργία μιας εικόνας ‘κρίσης’ (σ’αυτή τη περίπτωση κάποιο είδος ‘κρίσης ασφάλειας’) για να δικαιολογήσουν τη δίψα τους για εξουσία, αφήνοντας να υπονοηθεί ότι η φασιστική συμπεριφορά και οι ολοκληρωτικές πολιτικές είναι ‘απαραίτητες αλλά προσωρινές’… Και τώρα τι γίνεται σε μαζική κλίμακα; Ο κόσμος στρέφεται στο ίντερνετ για τις ανάγκες του, για όλες τις ανάγκες του. Απ’την επικοινωνία μέχρι τη κατανάλωση, απ’ την εργασία μέχρι τη χαλάρωση. Σε ελάχιστο χρόνο, ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μεταφέρθηκε εσκεμμένα στον κυβερνοχώρο. Είναι εύκολο έτσι για το κράτος να ακολουθήσει, να καταγράψει και να παρακολουθήσει τη καθημερινή δραστηριότητα του καθενός. Αλλά πάνω απ’όλα, είναι στη δική μας θέληση και δημιουργικότητα να ‘λύσουμε’ πολλά προβλήματα που δημιουργεί ο μαζικός εγκλεισμός μας, που βοηθάνε στη κανονικοποίησή του και, εν τέλει, στην αποδοχή του.
Η διαχείριση της τρέχουσας κατάστασης θα παράξει μια αδιανόητη σειρά από εμπειρίες, εργαλεία και γνώσεις, που μπορούν να χρησιμοποιηθούν και θα συνεχίσουν να χρησιμοποιούνται όποτε κριθεί απαραίτητο απ’αυτούς στην εξουσία.

Ποιός πόλεμος;

Όλες οι ενστάσεις και οι κριτικές είναι ανεπιθύμητες ή ακόμα και επικίνδυνες, γιατί στην τελική ‘είμαστε σε πόλεμο’. Σε πόλεμο ενάντια σε ένα βιολογικό γεγονός, ενάντια στη φύση βασικά. Δεν είναι αυτό ενδεικτικό της εποχής μας; Ξεχνάμε όλο και πιο πολύ πώς να συνυπάρχουμε ή να ζούμε μέσα στη φύση, ενώ πολλαπλασιάζουμε και εντείνουμε τον πόλεμο εναντίων της. Ο τρόπος ζωής μας βασίζεται στην εκμετάλλευση της φύσης και, αν αυτή η πραγματικότητα δεν ανατραπεί σύντομα, στην ολική καταστροφή της. Ίσως είναι η υπεροψία της δύσης πολιτιστικά που θεωρεί ότι είμαστε υπεράνω όλων, οπότε πάντα επεκτείνουμε τον έλεγχο πάνω σ’αυτά. Η φύση δηλαδή αντιμετωπίζεται με όρους αξιοποίησης για τη ‘πολιτισμένη’ κοινωνία, ενώ όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με κάτι που προκαλεί δυσφορία, όλα θα δοθούν για να το τιθασεύσουμε, να το χειραγωγήσουμε ή να το εξαφανίσουμε. Ένας διαρκής πόλεμος έχει κηρυχτεί απέναντι στη φύση, απέναντι στη ζωή και απέναντι στο θάνατο. Έχει φτάσει να γίνει άπιαστη σκέψη ότι δεν θα ελέγχουμε τη φύση αλλά θα είμαστε κομμάτι της, και έτσι έκθετοι σε κάποιες συνθήκες της…

Φυσικά κανείς δεν θέλει να πεθάνει, ή να δει τους αγαπημένους του να πεθαίνουν ή να υποφέρουν. Θέλουμε να ζήσουμε! Αλλά είναι το ίδιο απλώς να επιβιώνουμε με το να ζούμε; Είναι δυνατόν να ζήσουμε σε ένα κλουβί ή στην καλύτερη περίπτωση να επιβιώσουμε απλά σε ένα; Είμαστε έτοιμοι να μηδενίσουμε κάθε ρίσκο της ζωής απλά για να έχουμε περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης; Κάποιος ίσως να έλεγε πως αυτά είναι φιλοσοφικά ερωτήματα, καλά για να περνάμε την ώρα μας αλλά όχι για να αντιμετωπίζουμε τη πραγματική ζωή. Όμως αυτή τη στιγμή μας παίρνουν όλη τη ζωή. Και μας λένε μόνο έτσι μπορούμε να επιβιώσουμε. Κάθε μέρα στην απομόνωση είναι μια επίθεση στην αυτονομία μας, στην ικανότητα να σκεφτόμαστε και να δρούμε για τους εαυτούς μας, να ζούμε, να αγαπάμε, και να πολεμάμε.

Να αρνηθούμε τη καραντίνα γιατί η αξιοπρέπειά μας δεν μπορεί να επιβιώσει μέσα σ’αυτή!

Να σπάσουμε το lockdown γιατί η επιθυμία μας για ελευθερία δεν σπάει!

AξιοπρέπειάA4

Για τον COVID-19, τις ψευδαισθήσεις της εξουσίας και τον σκατένιο κόσμο που ζούμε

Η μακάβρια λίστα των νεκρών μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, και στη φαντασία καθενός από μας γεννιέται η εικόνα, αρχικά θολή και ύστερα πιο έντονη, ότι απειλείται όλο και περισσότερο από το Θάνατο. Για εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπινα όντα, αυτή η εικόνα σίγουρα δεν είναι είναι καινούρια, η εικόνα του θανάτου που μπορεί να χτυπήσει το καθένα, κάθε στιγμή. Απλά σκέψου τα κολασμένα της γης που θυσιάζονται καθημερινά στο βωμό της εξουσίας και του κέρδους: αυτά που επιβιώνουν από τις κρατικές βόμβες, εν μέσω ατελείωτων πολέμων για πετρέλαιο ή άλλα ορυκτά, αυτά που συνυπάρχουν με αόρατη ραδιενέργεια, που έχει προκληθεί από ατυχήματα ή πυρηνικά απόβλητα, αυτά που διασχίζουν το Σαχέλ ή τη Μεσόγειο και κλείνονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης για μεταναστά, αυτά που υποβαθμίζονται σε σάρκα και κόκαλα από την βαρβαρότητα της αγροτικής βιομηχανίας και της βιομηχανίας εξόρυξης πρώτων υλών. Και ακόμα και στις περιοχές που κατοικούμε, σε εποχές όχι τόσο μακρινές, έχουμε γνωρίσει τον τρόμο των σφαγειών σε βιομηχανική κλίμακα, βομβαρδισμούς, στρατόπεδα μαζικής εξολόθρευσης… Δημιουργημένα πάντα από τη δίψα για εξουσία και πλούτο των Κρατών και των αφεντικών, και στημένα με αφοσίωση από στρατό και αστυνομία.

Αλλά όχι, σήμερα δε μιλάμε γι’ αυτά τα απεγνωσμένα πρόσωπα απ’ τα οποία προσπαθούμε συνέχεια να αποτραβήξουμε τα μάτια και τα μυαλά μας, ούτε για ένα απομακρυσμένο παρελθόν. Ο τρόμος έχει αρχίσει να εξαπλώνεται στο βασίλειο των εμπορευμάτων και της κοινωνικής ειρήνης, και προκαλείται από έναν ιό που μπορεί να μολύνει το καθένα -αν και, φυσικά, δεν θα έχουν όλα την ίδια δυνατότητα να λάβουν θεραπεία. Και σε έναν κόσμο όπου είμαστε συνηθισμένα στα ψέματα, όπου η χρήση αριθμών και στατιστικών είναι από τα βασικά μέσα χειραγώγησης από τα μίντια, σε έναν κόσμο όπου η αλήθεια συνεχώς αποκρύπτεται, ακρωτηριάζεται και αλλάζει η μορφή της, μπορούμε μόνο να προσπαθήσουμε να ενώσουμε τα κομμάτια, να σχηματίσουμε υποθέσεις, να αντισταθούμε σε αυτή την πλύση εγκεφάλου και να θέσουμε το ερώτημα: πού πηγαίνουμε;

Στην Κίνα, και στη συνέχεια στην Ιταλία, νέα μέτρα καταστολής επιβλήθηκαν καθημερινά, ώσπου έφτασαν το όριο που κανένα κράτος δεν είχε τολμήσει ακόμη να ξεπεράσει: την απαγόρευση εξοδου απ’ το σπίτι και μετακίνησης στη χώρα, εκτός αν πρόκειται για εργασία ή για κάποια εξαιρετική αναγκαιότητα. Ούτε καν σε καιρό πολέμου δεν θα γίνονταν αποδεκτά από τον πληθυσμό τέτοια ακραία μέτρα. Αλλά αυτός ο νέος ολοκληρωτισμός έχει το προσωπείο της Επιστήμης και της Ιατρικής, της ουδετερότητας και του κοινού συμφέροντος. Η φαρμακευτική, οι τηλεπικοινωνίες και οι νέες τεχνολογίες θα βρουν τη λύση. Στην Κίνα, η χρήση γεω-εντοπισμού για την παρακολούθηση κάθε μετακίνησης και κάθε μόλυνσης ή πιθανότητας μόλυνσης, η χρήση της αναγνώρισης προσώπου και το ηλεκτρονικό εμπόριο βοηθάνε το Κράτος να διασφαλίσει ότι κάθε πολίτης είναι κλειδαμπαρωμένος σπίτι. Σήμερα, τα ίδια κράτη που έχουν βασίσει την ύπαρξή τους στον περιορισμό, τον πόλεμο και τη σφαγή, περιλαμβανομένου του δικού τους πληθυσμού, επιβάλουν την “προστασία” τους μέσω απαγορεύσεων, συνόρων και αντρών με όπλα. Πόσο θα διαρκέσει αυτή η κατάσταση; Δύο βδομάδες, ένα μήνα, ένα χρόνο; Ξέρουμε ότι η κατάσταση εξαίρεσης που κυρήχθηκε μετά τις επιθέσεις [Σ.τ.Μ.: ενν. τις επιθέσεις στα γραφεία του Charlie Hebdo στο Παρίσι το 2015) πήρε παράταση αρκετές φορές, μέχρι που τα εξαιρετικά μέτρα ενσωματώθηκαν στο γαλλικό δίκαιο. Που θα οδηγήσει αυτή η έκτακτη ανάγκη;

Ένας ιός είναι βιολογικό φαινόμενο, αλλά το πλαίσιο μέσα στο οποίο προκύπτει, εξαπλώνεται και γίνεται αντικείμενο διαχείρισης είναι πλαίσιο κοινωνικοπολιτικό. Στον Αμαζόνιο, την Αφρική και την Ωκεανία, ολόκληροι πληθυσμοί έχουν εξολοθρευτεί από ιούς που έφεραν μαζί τους οι άποικοι, ενώ επέβαλαν την κυριαρχία και τον τρόπο ζωής τους. Στα τροπικά δάση, στρατοί, έμποροι και ιεραπόστολοι εξανάγκασαν τους γηγενείς πληθυσμούς -που προηγουμένως ζούσαν διασκοριπισμένοι γεωγραφικά- να συγκεντρωθούν γύρω από χωριά και πόλεις. Αυτό διευκόλυνε την εξάπλωση θανατηφόρων επιδημιών. Σήμερα, ο μισός παγκόσμιος πληθυσμός μένει σε πόλεις, γύρω απ’ τους ναούς του Κεφαλαίου, και τρέφεται απ’ τα προϊόντα της μαζικής αγροτικής και κτηνοτροφικής βιομηχανίας. Κάθε δυνατότητα για αυτάρκη ζωή έχει αποκλειστεί από τα Κράτη και την αγορά. Και όσο η μεγάλη μηχανή της κυριαρχίας εξακολουθεί να δουλεύει, η ανθρώπινη ύπαρξη θα υφίσταται διαρκώς καταστροφές που δεν είναι πολύ “φυσικές” και μία διαχείριση αυτών που θα μας αποστερήσει από κάθε ελευθερία να καθορίσουμε τις ζωές μας.Εκτός αν… καθώς τα σενάρια γίνονται ολοένα πιο σκοτεινά και ανατριχιαστικά, οι άνθρωποι αποφασίσουν να ζήσουν σαν ελεύθερα όντα, ακόμα κι αν είναι μόνο για λίγες ώρες, μέρες ή χρόνια πριν το τέλος -αντί να αυτοθωρακίζονται σε μία “φυσική” φυλακή φόβου και υποταγής. Όπως έκαναν τα κρατούμενα σε 30 ιταλικές φυλακές, αντιμέτωπα με την απαγόρευση των επισκεπτηριών λόγω του Covid-19, όταν εξεγέρθηκαν κατά των φυλακιστών τους, καταστρέφοντας και καίγοντας τα κελιά τους και, σε κάποιες περιπτώσεις, καταφέρνοντας να αποδράσουν.

ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ!

This is a publication in greek, which is actually consisted of a short introduction plus the texts about corona etc from Avis de Tempetes issue 27, translated in greek.

to download #27τελικό

Συνεχίζεται η εξέγερση στις Γυναικείες Φυλακές Ελαιώνα Θήβας, που ξέσπασε το πρωί, μετά από το θάνατο 38χρονης κρατούμενης, η οποία εμφάνισε πυρετό και δύσπνοια και έφυγε από τη ζωή μέσα στο θάλαμο της Ε΄ πτέρυγας, μπροστά σε 20 συγκρατούμενές της, με βάσιμους φόβους ότι η κρατούμενη πέθανε από κορωνοϊό. Οι κρατούμενες έβαλαν φωτιά σε στρώματα και ρούχα, ενώ προκάλεσαν φθορές στα ψυγεία της φυλακής. Στη φυλακή αυτή τη στιγμή έχει καταφθάσει εισαγγελέας ενώ έχει μεταβεί και ιατροδικαστής για να κάνει νεκροψία και νεκροτομή. Ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις – ΜΑΤ που έσπευσαν στη φυλακή για ν’ αποτρέψουν την εξάπλωση της εξέγερσης των κρατουμένων γυναικών σε όλες τις πτέρυγες της φυλακής, προχώρησαν σε εκτεταμένους ξυλοδαρμούς ενώ -παρά την καταστολή που ασκήθηκε-, η εξέγερση εξαπλώθηκε σ’ όλη τη φυλακή.

Ανακοίνωση των κρατουμένων γυναικών

9/4/2020

“Σήμερα, 9 Απριλίου, η κρατούμενη Αζιζέλ Ντενίρογλου πέθανε στο θάλαμό της, αβοήθητη, ενώ αντιμετώπιζε κάποια καρδιολογικά προβλήματα ενώ είχε και υψηλό πυρετό. Όλο το βράδυ εκλιπαρούσε για βοήθεια, είχε πόνους στο στήθος και δεν μπορούσε να αναπνεύσει. Σύμφωνα με μαρτυρίες, δεν τη θερμομέτρησαν καν και αγνοούμε τα πραγματικά αίτια του θανάτου της. Η υπεύθυνη υπάλληλος βάρδιας υπηρεσίας την απείλησε με αναφορά, γιατί την ενοχλούσε. Το άψυχο σώμα της συγκρατούμενής μας το έσυραν έξω με σεντόνι, μπροστά στα σοκαρισμένα μάτια όλης της πτέρυγας.Το τραγικό γεγονός έγινε στην Ε΄ πτέρυγα, που στοιβάζονται περίπου 120 άτομα. Οι κρατούμενες εξεγέρθηκαν και η εξέγερση εξαπλώθηκε σε όλη τη φυλακή. Πριν από ένα μήνα πέθανε μία άλλη κρατούμενη. Η εγκληματική αδιαφορία για τις κρατούμενες και την υγεία τους, έχει ως αποτέλεσμα, για πολλές κρατούμενες η έκτιση των ποινών τους, να καταλήγει σε θανατική καταδίκη.Την ευθύνη για το θάνατο της κρατούμενης την έχει η κυβέρνηση και το Υπουργείο. Ζητάμε, να αποφυλακιστούν άμεσα ασθενείς, μωρομάνες με τα παιδάκια τους και ηλικιωμένοι, που θεωρούνται ευπαθείς ομάδες, δηλαδή συνολικά το 1/3 των κρατουμένων. Δεν θα επιστρέψουμε στα κελιά μας, μέχρι το τέλος!”

Η πολιτική κρατούμενη και μέλος του Επαναστατικού Αγώνα Πόλα Ρούπα μάλιστα διαμήνυσε καταγγέλοντας ότι και πριν από περίπου ένα μήνα πέθανε κι άλλη γυναίκα στη συγκεκριμένη φυλακή. Και τόνισε ότι: “Παρά τις υποσχέσεις, για αποσυμφόρηση των φυλακών, λόγω της πανδημίας του κορωνοιού, τίποτα δεν έχει γίνει ακόμη. Tα νοσοκομεία δεν δέχονται ασθενείς από τις φυλακές, γιατρός δεν υπάρχει στη Θήβα. Θα έπρεπε να έχουν αποφυλακιστεί οι ευπαθείς ομάδες. Φυλακισμένες είμαστε. Οχι θανατοποινίτισες”.

https://athens.indymedia.org/post/1604316/