Author Archives: salice

Chiaro messaggio: voglio respirare!

Posted on by

Questa è un’immagine delle rivolte che si stanno scatenando a Minneapolis, dopo l’uccisione di un ragazzo afroamericano da parte delle solite merde della polizia. Commissariati date alle fiamme, supermercati saccheggiati, banche attaccate, scontri con la polizia e strade occupate. Il messaggio è chiaro: per rompere con razzismo e autorità bisogna prendersela con il mondo che le genera.

Poi se il fiume in piena inizia a scorrere in altre città come a Los Angeles, Memphis, Louisville, Denver e New York, allora la rivolta inizia ad avere un respiro più lungo e più per pericoloso per chi comanda. George Floyd non respirava sotto il ginocchio di uno sgherro del potere. Da alcuni ghetti, e non solo, suona forte chiaro un urlo di rivolta nell’epoca del virus: respirare significa tentare di liberarsi da chi ci costringe a vivere una vita con quel ginocchio puntato sul collo ogni giorno, per farla finita con qualsiasi autorità che soffoca ogni nostro desiderio.

Chiaro messaggio: voglio respirare!

Immuni e DiAry: perché le App per il tracciamento non sono la soluzione ma un ulteriore problema

Posted on by

Immuni e DiAry: perché le App per il tracciamento non sono la soluzione ma un ulteriore problema

Di Redazione rivista Malamente

“Fase 2. È ora di usare Digital Arianna!”, recita il 18 maggio lo spot dell’applicazione dell’Università di Urbino per il contenimento del contagio da Covid-19.

Digital Arianna, per gli amici DiAry, disponibile da metà aprile negli store Android e iOS, è l’App sviluppata all’interno dell’università urbinate, dalla start-up Digit in un progetto coordinato dalla cattedra di Sistemi di Elaborazione delle Informazioni. Un bel vantaggio essere arrivati prima della tanto annunciata App governativa Immuni, con la quale, assicurano, non c’è concorrenza, ma una prevedibile integrazione.

I due sistemi lavorano su principi diversi: mentre Immuni utilizzerà la tecnologia Bluetooh, DiAry punta sulla geolocalizzazione: “due strategie diverse ma che possono interfacciarsi per diventare complementari” in vista di una finalità comune, ovvero monitorare e tenere traccia degli spostamenti e dei contatti quotidiani di ogni individuo, cosicché in caso di positività al Covid-19 sia possibile risalire ai luoghi e alle persone frequentati durante il periodo di incubazione. In poche parole, Immuni rileva e registra ogni contatto ravvicinato tra cellulari di persone diverse, Diary mantiene memoria dei luoghi in cui ogni giorno sostiamo: il bar, l’ufficio, il negozio, la casa della zia o dell’amante.

Quando una persona risulta positiva, le autorità sanitarie tramite App lanciano un alert che raggiunge i telefoni di chi è entrato in contatto con l’infetto nei giorni e nelle settimane precedenti, in modo da allertarlo e possibilmente metterlo in quarantena.

Tutto molto bello e funzionale, a prima vista.

In realtà, nell’attesa indefinita che questo virus scompaia da solo o che un vaccino lo debelli come un colpo di bacchetta magica (con quale sicurezza e a quale prezzo non è dato sapere), ci si trova totalmente impreparati ad affrontare la situazione e non avendo altre strategie da mettere in campo per proteggere la popolazione, governanti e scienziati giocano la carta techno-friendly dell’App. 

Una misura prima di tutto psicologica. Innanzitutto serve a dare l’impressione che chi ci governa stia facendo “qualcosa”, che questo qualcosa si riveli del tutto inutile se non controproducente non importa, purché passi il messaggio che una tecnologia salvifica è al nostro servizio; in secondo luogo, il lancio di queste App va incontro alla spasmodica ricerca di “sicurezza”, inculcata nel profondo di tutti e tutte dal terrore sparso a piene mani in questi mesi (senza voler negare che è bene mantenere un livello di coscienzioso timore della pandemia).

Insomma, non si vede un piano di potenziamento della rete sanitaria territoriale, non ci sono massicci investimenti in tamponi, né un programma di distribuzione capillare di mascherine e guanti (tra l’altro, è troppo chiedere investimenti per utilizzare materiali meno inquinanti di quelli attuali?): si spera che la doppia App da una parte risollevi la reputazione di una politica sanitaria catastrofica, dall’altro porti un po’ di lustro a un’Università di provincia.

Inoltre, non si capisce bene quale distanza e quale durata del contatto con un positivo vengano considerate potenziale pericolo, come sia valutato il contesto ambientale in cui si svolge l’incontro, come sia possibile tenere in considerazione i diversi livelli di protezione individuale adottati e l’eventuale presenza di barriere di vetro o plexiglass. Senza contare il margine di errore dello strumento; sul sito di DiAry si legge testualmente: “commette errori di posizionamento dell’ordine di 5 metri, ma all’interno degli edifici o in strade molto strette è meno accurato”… non sembra proprio una garanzia di affidabilità!

Soprattutto, queste App trasformano la prossimità in allarme, mentre non è affatto scontato che la vicinanza con un malato comporti l’ammalarsi. Sarà solo la diagnosi a dare la necessaria certezza della positività, ma nel frattempo, visto che i test vengono centellinati con esasperante parsimonia, quando lo schermo si colora di rosso per l’arrivo dell’alert, ci si ritrova pieni d’ansia nel limbo e nelle restrizioni del “probabilmente ammalato”. Quello che è davvero probabile, è la valanga di falsi allarmi che travolgerà gli utilizzatori dell’applicazione.

“Se vi siete già posti la questione privacy la risposta è: non preoccupatevi!” [fonte]. Le pubblicità di queste App promettono in tutte le lingue che i dati e le informazioni raccolti saranno nella sola e piena disponibilità dell’utente che li ha prodotti e non verranno diffusi per uso esterno all’App se non in forma volontaria e come dati statistici nel completo anonimato. Vogliamo credere che sia così – anche se gli unici dati realmente a prova di divulgazione sono quelli che non esistono – ma è evidente che non c’è bisogno di essere sotto dittatura perché il sapersi costantemente tracciati finisca per essere una fonte di conformismo e sottomissione (chi si unirà alla protesta di piazza con l’App di tracciamento attiva?).

E poi, una volta ricevuto l’alert da DiAry sul focolaio epidemico trovato in un certo luogo, dove siamo stati un certo giorno, non è forse normale che chiunque cerchi di ricordarsi la circostanza. Chi c’era? Chi era il malato? Forse Tizio… e infatti non lo vedo da tre giorni, deve essere sicuramente lui! Adesso lo scrivo nel gruppo whatsapp… Evidente è il rischio di stigmatizzazione sociale per i positivi, o per chi è identificato, magari erroneamente, come l’untore di turno. Non solo: ci sono situazioni in cui l’anonimizzazione tanto sbandierata dai promotori di queste App è semplicemente falsa, con tanti saluti alla privacy sulle condizioni di salute difesa a spada tratta fino a ieri.

Facciamo qualche esempio con Immuni e il suo sistema Bluetooth:

– Il Sig. Rossi è talmente preso male dalla pandemia che esce solo per andare al piccolo negozio di alimentari del quartiere: se la sua App lo allerta, il malato è senza dubbio il negoziante.

– Il Sig. Bianchi vuole sapere se c’è un ammalato nel suo condominio: prende il suo vecchio smartphone, ci installa l’App e lo infila nella cassetta della posta: se arriva l’alert, qualcuno del palazzo è sicuramente positivo, facile capire chi sia.

– Un’azienda vuole assumere una persona tramite colloquio di lavoro ma si vuole assicurare che non si ammali nel periodo tra il colloquio e la firma del contratto. I tre candidati entrano uno alla volta, l’esaminatore ha sul tavolo tre telefoni con l’App installata e li accende a turno, uno per ogni candidato. Se nelle settimane successive uno dei tre telefoni riceve l’alert si saprà chi è il candidato da non assumere.

– Il sig. Paparazzo vuole avere informazioni sullo stato di salute dell’attore Caio. Si mette d’accordo con un qualunque ragazzo che lavora alla produzione del film di Caio per avvicinare uno smartphone a quello dell’attore. Poi lo smartphone resta sempre nell’ufficio di Paparazzo: se si accende è pronto lo scoop sulla malattia di Caio.

Gli esempi potrebbero continuare a decine. Questi li abbiamo ripresi da www.risques-tracage.fr. In ogni caso, ci rassicurano, l’installazione dell’App non è obbligatoria. Per ora. Ma non è un esercizio di fantascienza pensare che una volta messa in campo potrebbe diventarlo, se non per forza di legge per lo meno subdolamente: averla sul proprio telefonino potrebbe essere la discriminante per accedere a certi luoghi, o per salire su un treno, oppure certi datori di lavoro potrebbero consigliarla così caldamente ai propri dipendenti da non lasciare loro scelta. Chi si rifiutasse di installarla verrebbe automaticamente posto fuori dal consorzio sociale e sospettato delle peggiori cose. L’App diventa in questo modo un certificato di immunità, pur non essendoci nessuna relazione valida e provata tra l’avercela installata sullo smartphone e la propria non contagiosità. Si chiama falsa percezione di sicurezza e il suo risultato è esattamente l’opposto del contenimento del contagio.

Infine, ma non ultimo, la diffusione di queste App e quindi la convivenza con il tracciamento costante dei propri spostamenti – sotto il costante inganno del “tanto non ho niente da nascondere”, anzi “lo fanno per il nostro bene” – apre la strada all’accettazione sociale di altre tecnologie del controllo che fino ad ora erano state malviste dalla maggior parte delle persone dotate di buon senso, come le telecamere capaci di riconoscimento facciale negli spazi pubblici (dando un bel colpo di spugna a tutte le problematiche relative al possibile abuso dei dati biometrici) o l’utilizzo dei droni per la sorveglianza.

C’è anche un altro piccolo dettaglio, talmente ridicolo che ci limitiamo ad accennarlo. A DiAry è legato un sistema di accumulo punti WOM, estrema storpiatura dell’idea di “moneta sociale”, in realtà molto più vicina a una pericolosa gamification (cioè l’introduzione di elementi tipici del gioco, come i punti, i livelli, la classifica, in un contesto sociale non ludico), dove il punteggio è facile che diventi reputazione. In pratica, tanto più tempo l’App è attiva sul proprio telefono, e tanto più tempo il sistema di localizzazione rileva che sei fermo nella tua abitazione, tanti più punti accumuli. Usare l’App e stare a casa sono cioè azioni ritenute socialmente positive che danno diritto a un credito spendibile in esercizi commerciali che, un po’ come per la lotteria della scuola di fine anno, mettono a disposizione beni, servizi e sconti.

Secondo noi, abbiamo bisogno di diagnosi e di cure, di una strategia non demenziale di distanziamento sociale (del tipo fabbriche di mobili aperte e sentieri del bosco vietati) e probabilmente anche di buone tecniche di indagine epidemiologica per circoscrivere l’epidemia, senza confidare nelle dubbie capacità dell’ultimo ritrovato tecnologico. Abbiamo bisogno che le informazioni sulla salute non finiscano in mano ai datori di lavoro, ai vicini, alla polizia. Abbiamo bisogno di responsabilità individuale e di una riflessione collettiva sulla gestione della salute, di prenderci cura gli uni degli altri, di accesso ai servizi di base per tutti/e, di fare rete con la propria comunità, di autonomia nella gestione materiale della propria vita: tutti aspetti che richiedono un cambio di rotta che non va nella direzione di stingersi sempre più in simbiosi con il proprio smartphone, fino al punto che tanto varrà farselo impiantare sottopelle.

Link utili

dall’estero

Immuni e DiAry: perché le App per il tracciamento non sono la soluzione ma un ulteriore problema

Da Bologna ricomincia il ritorno alla “normalità”?

Posted on by

La “Fase 2” vera è propria è cominciata. Finalmente dopo mesi di clausura, controlli, caccia all’untore, infami alle finestre (con accanto il tricolore), ci si può muovere senza più autocertificare niente.
Insomma, per i più ottimisti, siamo ad un passo dal “ritorno alla normalità”!
Ma la vera domanda è: – ma ci torneremo davvero alla normalità preCovid? Perché, oltre al fatto che già quella aveva parecchi aspetti inquietanti, la “normalità” di prima sarà aumentata da droni, controlli, smart-working, app, delatori, guerra fra poveri e tutto il resto, che la gestione dell’emergenza Covid lascerà in eredità.
In questi giorni ne abbiamo avuto il primo assaggio: l’operazione dei ROS di Bologna che ha portato in carcere 7 compagni e compagne, oltre ad altri/e 5 con obbligo di dimora e firme giornaliere. La motivazione degli arresti è la classica, 270 bis, reato associativo schifoso usato da decenni per appioppare anni di galera. L’unica vera differenza, forse proprio dovuta al fatto di vivere nel “Post-Covid”, è l’arroganza del palesare le motivazioni da parte dei ROS con questa dichiarazione: “L’intervento della magistratura e dei Carabinieri assume una strategica valenza preventiva per evitare che in eventuali ulteriori momenti di tensione sociale, scaturibili dalla pandemia per il Coronavirus, possano insediarsi altri momenti di più generale “campagna di lotta antistato” oggetto del programma criminoso di matrice anarchica.”
Leggendo queste parole si evince come alle Forze dell’Ordine non serva più nemmeno nascondersi dietro al dito della democrazia, possono benissimo palesare arresti preventivi, basati sulle idee (cosiddetti reati d’opinione) come in una qualsiasi dittatura. E tutto questo col plauso dei benpensanti cittadini dal cervello svuotato da tanto internet e tv, rinchiusi in casa senza parlare “realmente” con nessuno per mesi.
Certo, queste cose succedevano anche nel Pre-Covid, ma la sfrontatezza del potere è cambiata di molto.
Le motivazioni che portavano a vedere la democrazia come forma di potere non così diversa dalla dittatura, bensì complementare ad essa, sono ancor più sotto gli occhi di tutti. Infatti, dalla democrazia parlamentare alla dittatura dei camici bianchi il passo è stato davvero rapido!
La vera sfida da affrontare, come anarchic* e rivoluzionar*, sarà proprio quella di dover combattere lo stesso schifo di sistema Pre-Covid con tutti i mezzi tecnologici che sono stati sperimentati durante l’emergenza Covid (d’altronde erano anni che venivano scritti manifesti, fatte azioni, contro 5g, tecnologie varie, robotizzazione dell’esistente, droni e controllo). Anche se ce l’eravamo immaginato, forse ai più sembrava pura fantasia. Ora come ora, il fatto che questo sia realtà è sempre più palese: quindi non sarebbe male che per una volta i timori degli sbirri si avverassero!
Il fatto che la notte dopo gli arresti alcune centraline internet a Rovereto siano state danneggiate lasciando senza rete migliaia di persone ci mostra già un punto di partenza: l’attacco!
Tornando ai compagni e alle compagne arrestati/e a Bologna, non possiamo che esprimere la nostra più profonda solidarietà e vicinanza. Riprendendo un motto letto su uno striscione fuori da un tribunale durante un altro processo per associazione sovversiva: “Se sono innocenti hanno tutta la nostra solidarietà, se colpevoli ancora di più”.
Elena, Guido, Zipeppe, Stefi, Nicole, Duccio, Leo, Otta, Angelo, Martino, Tommi ed Emma LIBER* SUBITO!
Fuoco allo Stato e alle carceri!
Per l’anarchia

Centro di documentazione anarchico l’”Arrotino”

 

testo in pdf:

Da Bologna alla normalità

Beppe finisce lo sciopero della fame

Posted on by

Riceviamo e diffondiamo:

Ci dice Sommovigo che si aprono spiragli per il trasferimento di Beppe Bruna in AS2, come da sua reiterata richiesta.

Non sarà sicuramente l’AS2 di Ferrara, non solo, e non tanto, perchè già troppo “frequentato” in base alle misure di distanziamento, ma perchè i “frequentatori” sono tutti anarchici.

Quindi si apre il toto carcere. Comunque per Beppe è troppo importante non stare più in un carcere per protetti. Speriamo possa essere vicino a chi ha i colloqui o all’avvocato.

https://ilrovescio.info/2020/05/26/beppe-finisce-lo-sciopero-della-fame/

Un chuchotement de nulle part

Posted on by

Saluts de nulle part

Cher.e.s ami.e.s et compagnon.e.s,

Cela fait très longtemps que je promène avec moi l’idée de vous refaire signe. Où que je me trouve, quoi qu’il se passe, quelles que soient les difficultés ou les belles expériences qui me sont arrivées au dehors de la prison physique – j’ai toujours ressenti le besoin de vous en faire part. Après tout, vous êtes une partie indispensable de ma vie qui a pris profondément racine dans mon cœur.

Mais à chaque fois que je m’asseyais devant une feuille blanche, je perdais toute capacité d’écrire. De raconter. A chaque fois je me suis tu et ça m’a rendu triste. Comment les mots peuvent-ils vraiment transmettre ce que je ressens ? Je me torturais sans cesse l’esprit avec cette question lorsque je me retrouvais assis à mon bureau à fixer cette page blanche devant moi. Pendant que je cherchais mes mots, le monde se mettait à tourner plus vite, pour ensuite s’arrêter brusquement. Si au début du mois de février de l’année en cours quelqu’un avait sérieusement voulu me faire croire que le virus parti de la ville chinoise de Wuhan mettrait la moitié de la planète sous une cloche de verre en quelques semaines, j’aurais secoué la tête en riant. Mais nous voici désormais au cœur d’un processus autoritaire de transformation radicale du statu quo.

« Retour à la vieille normalité! », se lamentent les réactionnaires nostalgiques. Toujours intéressés à se mettre le cul au sec et à verrouiller leur porte aussi vite que possible.

« En avant vers la nouvelle normalité ! », prêchent les libéraux de la cybernétique. Des petits auxiliaires de l’État éveillés, toujours animés de bonnes intentions…

Et que font les dominants? Ils sont divisés, unanimes, hésitants, déterminés, totalitaires, raisonnables, scientifiques, religieux… La palette est infinie mais décrit toujours la même chose : ils agissent selon la maxime du maintien du pouvoir. Toujours et exclusivement dans ce but.

La question de « vieille » ou « nouvelle », ou autrement dit la question de comment nous voulons être administré.e.s et tenu.e.s en laisse, n’est pas une question censée intéresser les individus qui aspirent à l’auto-détermination. Comment pouvons-nous nous opposer au diktat des lois et de leurs valeurs, comment le saboter par la pensée et la dynamite et ainsi ouvrir une brèche pour quelque chose de nouveau – voilà une musique pour les oreilles en quête de terre sous l’asphalte.

Cela fait maintenant bientôt 4 ans que je suis en cavale, ce qui m’empêche de discuter avec vous de ces questions cruciales. De formuler et de rejeter des hypothèses avec vous, d’élaborer des approches à vos côtés et de les tester le cœur sur la main. Bien sûr, cela me fait de la peine. Car une telle discussion signifierait que je peux vous voir, vous entendre, vous sentir et vous ressentir. D’ailleurs, vous ne pouvez absolument pas vous imaginer à quel point cette proximité immédiate me manque – à quel point vous me manquez toutes et tous énormément !

Mais hey, je ne suis certes pas avec vous mais à vos côtés – sur un chemin de traverse de nulle part d’où je vous fais signe et vous chuchote les plus chaleureuses salutations. Ne laissons pas le temps qui s’écoule s’interposer entre nous et estomper petit à petit les moments vécus ensemble et les expériences communes.

Grâce à vous, je suis heureux d’avoir retrouvé mes chers mots et mon envie de raconter, vous êtes formidables.

Nous restons en contact.

En solidarité et en affinité éprise de liberté.
Votre ami et compagnon de nulle part.

Mi-mai 2020

[Traduit de l’allemand de indymedia, 20.05.2020]

https://sansattendre.noblogs.org/archives/13490#more-13490

Un sussurro da nessun luogo

Posted on by
Saluti da nessun luogo
 
Cari amici e compagni,
È da molto tempo che mi porto dietro l’idea di farmi risentire. Ovunque io sia, qualunque cosa succeda, qualsiasi difficoltà o bella esperienza mi accada all’esterno della prigione fisica — ho sempre sentito il bisogno di rendervi partecipi. Dopo tutto, siete una parte indispensabile della mia vita che ha messo profonde radici nel mio cuore.
Ma ogni volta che mi sedevo davanti a un foglio bianco, mi mancava la capacità di scrivere. Di raccontare. Ogni volta rimanevo in silenzio e questo mi rattristava. In che modo le parole possono veramente trasmettere quel che sento? Continuavo a torturare la mia mente con questa domanda quando mi ritrovavo seduto alla mia scrivania a fissare quella pagina bianca davanti a me. Mentre cercavo le parole, il mondo si metteva a roteare più velocemente, per poi fermarsi bruscamente. Se all’inizio di febbraio di quest’anno qualcuno avesse seriamente voluto farmi credere che il virus proveniente dalla città cinese di Wuhan avrebbe messo metà del pianeta sotto una campana di vetro nel giro di poche settimane, avrei scosso la testa ridendo. Ma eccoci oramai in pieno processo autoritario di trasformazione radicale dello status quo.
 
«Ritorno alla vecchia normalità!», implorano i reazionari nostalgici. Come sempre interessati a salvarsi il culo e a chiudere a chiave la propria porta il più in fretta possibile.
«Avanti verso una nuova normalità!», predicano i liberali della cibernetica. Piccoli collaboratori di Stato risvegliati, sempre animati di buone intenzioni…
E i potenti cosa fanno? Sono divisi, unanimi, esitanti, determinati, totalitari, ragionevoli, scientifici, religiosi… La tavolozza è infinita ma illustra comunque la stessa cosa: agiscono secondo la massima della conservazione del potere. Sempre ed esclusivamente a tale scopo.
Disquisire fra «vecchia» e «nuova», o in altre parole di come vogliamo essere amministrati e tenuti al guinzaglio, non è questione che possa interessare gli individui che aspirano all’autodeterminazione. Come possiamo opporci al diktat delle leggi e dei loro valori, come sabotarlo col pensiero e con la dinamite e aprire così una breccia per qualcosa di nuovo — ecco una musica per le orecchie di chi è in cerca di terra sotto l’asfalto.
Sono in fuga da quasi 4 anni, il che mi impedisce di discutere con voi codeste questioni cruciali. Di formulare o respingere certe ipotesi con voi, di elaborare approcci al vostro fianco e di testarli col cuore in mano. Ovviamente, questo mi fa stare male. Poiché una tale discussione significherebbe che posso vedervi, ascoltarvi, sentirvi e risentirvi. Non potete neanche immaginare quanto mi manchi questa vicinanza immediata — quanto mi manchiate tutte e tutti enormemente!
Sia chiaro, non sono insieme a voi ma sono al vostro fianco — su una traversa laterale di nessun luogo da dove vi saluto e vi sussurro i più calorosi saluti. Non lasciamo che il tempo che scorre s’interponga fra noi e offuschi a poco a poco i momenti vissuti insieme e le esperienze comuni.
Grazie a voi, sono felice di aver ritrovato le mie amate parole e il desiderio di raccontare, siete formidabili.
Restiamo in contatto.
 
In solidarietà e in affinità bruciante di libertà,
il vostro amico e compagno da nessun luogo
 
metà maggio 2020
[Trad. da SAD]
 

La nave dei folli – Episodio 8

Posted on by

Il compito che si prefigge la cibernetica è lottare contro l’entropia, l’implacabile seconda legge della termodinamica per cui in ogni sistema isolato l’ordine diminuisce e il disordine aumenta. Per uscire da questo vicolo cieco, la Terra è considerata – a differenza dell’Universo – un sistema aperto e l’umanità un «isolotto di entropia decrescente» che, grazie al trattamento dei dati, può affermare la realtà del progresso.

Dato che il caso è un principio strutturale che governa l’Universo, bisogna migliorare il controllo delle informazioni, basandosi sulla comunicazione considerata prerequisito necessario per qualunque forma di organizzazione. E per supplire ai sempre più evidenti difetti umani, bisognerà creare una macchina in grado di controllare, prevedere, governare.

Secondo questa prospettiva, la disorganizzazione e il caos che minacciano la società sono considerate il male agostiniano dell’imperfezione. E, con la sua irrazionalità e le sue debolezze, ora il nemico è l’uomo.

Riferimenti Episodio 8

per ascoltare:

https://lanavedeifolli.noblogs.org/

Ανάληψη ευθύνης για κατ’ οίκον εμπρηστικές επιθέσεις

Posted on by

Ανάληψη ευθύνης για κατ’ οίκον εμπρηστικές επιθέσεις

Ζούμε στην εποχή της υπερπληροφόρησης και της ασταμάτητης παραγωγής και ροής ειδήσεων. Ο κυρίαρχος καθορίζεται απ’ τον έλεγχο επί της ροής των πληροφοριών και την κατοχή του μεγαλύτερου όγκου δεδομένων. Ο έλεγχος του ανθρώπινου δυναμικού πλέον γίνεται μέσω της διαρκούς ανάλυσης των δεδομένων που συλλέγονται καθημερινά απ’ τα ψηφιακά ίχνη του καθενός, και προσβλέπει σε μια εθελούσια υποδούλωση μπροστά στην κυρίαρχη θέση/τάση. Κάτι που συμβαίνει με όρους επιβολής κατά πολύ διαφορετικούς και σαφώς πιο συγκαλυμμένους σε σύγκριση με προηγούμενα χρόνια. Οι τακτικές αντιεξέγερσης και προληπτικής καταστολής απέναντι στους κολασμένους έχουν πλαισιωθεί από δυστοπικά τεχνολογικά μέσα, εξειδικευμένη γνώση και αρκετά ρευστές και σύνθετες μεθόδους έρευνας και συλλογής στοιχείων. Η διαρκής χαρτογράφηση του χώρου μας απ’ τις αστυνομικές δυνάμεις, με παραδείγματα τις προσαγωγές και τις συλλήψεις για αφισοκολλήσεις και παρεμβάσεις, ή τα φυτεμένα μικρόφωνα και μικροκάμερες σε σπίτια και οχήματα συντρόφων, αποσκοπεί στον συνεχή εμπλουτισμό της βάσης δεδομένων τους προς εκμετάλλευση απ’ τον κρατικό μηχανισμό.

Για άλλη μια φορά γινόμαστε μάρτυρες μιας συστημικής επιβολής ακροδεξιού και ρατσιστικού λόγου απ’ το σύνολο των ΜΜΕ. Νομιμοποιείται μια εικόνα στρατιωτικοποίησης του δημόσιου χώρου, με ορδές μπάτσων να διαχέονται σε κάθε στενό και πλατεία. Ο εθνικός κορμός απλώνει βαθύτερα τις ρίζες του στα άνυδρα χώματα της ξεπεσμένης του κληρονομιάς, στοχοποιώντας κάθε τι ξένο και παρεκκλίνον, δίνοντας πατήματα για την εκ νέου ανάδυση νεοναζί και φασιστών, οι οποίοι μέχρι πρότινος κρύβονταν κάτω απ’ την ομπρέλα του πατριωτισμού και της “αγανάκτησης”. Παρατηρούμε μια ολοένα αυξανόμενη ένταση στη δράση τους, που συνδυάζεται με επιχειρησιακή αναβάθμιση ως προς τα μέσα που χρησιμοποιούν, και προφανώς με την ανάλογη στήριξη και αναλγησία του κράτους. Οι ένοπλες περιφρουρήσεις πολιτών στον Έβρο με την ανοχή και την κάλυψη των αστυνομικών δυνάμεων αποτελούν μια ζοφερή εικόνα απ’ το μέλλον. Όσοι είχαν συνάψει άτυπη ή και τυπικη ανακωχή με την προηγούμενη κυβέρνηση προς χάριν της υποτιθέμενης σοσιαλδημοκρατικής της μετριοπάθειας, έχασαν το “deal” μετά τον Ιούλιο. Όσοι πάλι στήριζαν τις πολιτικές του Σύριζα λόγω φιλικά προσκείμενων ιδεοληψιών, βγάζουν πνιχτές φωνές προσπαθώντας να πείσουν με τραγική αποτυχία ότι το μη χείρον βέλτιστον.

Το ελληνικό κράτος στην παρούσα ιστορική συγκυρία διαχειρίζεται τον εσωτερικό του εχθρό εφαρμόζοντας τη στρατηγική της έντασης, επιβάλλοντας καταστάσεις εξαίρεσης και δόγματα “τάξης και ασφάλειας”, ορθώνοντας μνημεία νίκης πάνω στους έγκλειστους και διωκόμενους συντρόφους και συντρόφισσές μας, επιδιώκοντας πάση θυσία την εγκαθίδρυση της καπιταλιστικής κανονικότητας και την αναχαίτιση κάθε εξεγερσιακής κίνησης. Είναι ευθύνη όλων μας η ανάπτυξη υλικοτεχνικής υποδομής και ο προσεκτικός σχεδιασμός των επόμενων βημάτων προς τη δημιουργία ενός αναρχικού κινήματος έτοιμου και ικανού να σταθεί ανάχωμα στην ολοκληρωτική καπιταλιστική επέλαση. Τους τελευταίους μήνες οι πράξεις ατομικής και συλλογικής ανταρσίας πυκνώνουν, ζωγραφίζοντας στον νυχτερινό καμβά των μητροπόλεων πύρινες λάμψεις εμπρησμών, εκκωφαντικές μελωδίες εκρήξεων και χαρούμενα χαμόγελα επιτυχημένων συνωμοσιών.

Οι κατ’ οίκον εμπρησμοί ως μία ακόμη εκ των καλών τεχνών

Το πλέγμα της κυρίαρχης κεφαλαιοκρατικής σχέσης δεν αποτελείται μόνο από απρόσωπα δίκτυα καπιταλιστικής βίας και αδυσώπητης αναπαραγωγής των κοινωνικών σχέσεων που αυτή καθορίζει και επιβάλλει. Δεν αποτελείται μόνο απ’ τον πνευματικό μας ακρωτηριασμό, τον κατακερματισμό μας, τις επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές της καπιταλιστικής τελετουργίας μέσα στο μητροπολιτικό εργοστάσιο που καταστρέφει τη μνήμη μας, τη δημιουργική μας φαντασία, την ταυτότητά μας. Δεν αποτελείται μόνο απ’ την επέκταση του κεφαλαίου σε κάθε δευτερόλεπτο της καθημερινότητάς μας, πέρα κι από την εργασιακή συνθήκη. Μια διαδικασία απονεύρωσης που καταστρέφει κάθε μη-καπιταλιστικό κύτταρο της μοναδικότητάς μας. Ο καπιταλιστικός σχηματισμός αποτελείται επίσης από ανθρώπους που, υπηρετώντας έναν κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό ρόλο, μετατρέπονται σε αναπόσπαστο τμήμα του. Αποτελούν πλέον μια από τις πολλές εκφάνσεις της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, γίνονται το σώμα και η φωνή της, τα μάτια και τα αυτιά της, τα όπλα που μας σημαδεύουν και η καταιγιστική της προπαγάνδα.

Η στρατηγική της προσωπικής στοχοποίησής τους εξυπηρετεί πολλαπλούς πολιτικούς και τακτικούς στόχους. Μεταφέρει στα σπίτια τους -στους χώρους όπου αισθάνονται ασφαλείς και άτρωτοι- τον φόβο και την τρομοκρατία που καλλιεργούν και εξασκούν ενάντια στις καταπιεσμένες και τους καταπιεσμένους. Αποδεικνύει ότι με οργάνωση, θέληση και αποφασιστικότητα μπορούμε να τους πλήξουμε. Ότι επιλέγοντας εμείς τον κατάλληλο χρόνο και τόπο, επιλέγοντας την αντάρτικη μεθοδολογία ως εργαλείο σύγκρουσης και αντιπαράθεσης, γινόμαστε τα μέτωπα αντεπίθεσης στην προληπτική στρατηγική αντιεξέγερσης του κράτους και του κεφαλαίου. Είναι στο χέρι μας να υπενθυμίσουμε στους ένθερμους θεματοφύλακες του καπιταλιστικού κόσμου πως μπορούν να συναντήσουν αποφασιστικές αντιστάσεις αν αντιληφθούμε τις συνολικές διαστάσεις του κοινωνικού πολέμου. Αν μετατρέψουμε σε γεγονός τις υλικές συνέπειες που θα κληθούν να πληρώσουν όλοι όσοι στελεχώνουν έμπρακτα τον σύγχρονο ζόφο.

Φτάνει να αποφασίσουμε να γίνουμε πραγματικά επικίνδυνοι και να οργανωθούμε. Να φέρουμε τη μάχη στις αυλές τους, έξω απ’ τις πόρτες τους. Γιατί, αν και οι ανθρωποι που στελεχώνουν θέσεις κάποιας σημασίας στην εξουσιαστική πυραμίδα είναι αναλώσιμοι, δε χάνεται διόλου η πολιτική σημασία τού να τους επιστρέψεις τον φόβο και τον ψυχοσωματικό πόνο που έχουν ασκήσει σε καταπιεσμένα και εξεγερμένα υποκείμενα. Να γίνουμε η διαρκής απειλή που επικρέμεται πάνω απ’ τα κεφάλια τους. Η απειλή που τους κάνει να χρειάζονται 24ωρη φύλαξη από πάνοπλους κάτω απ’ τα σπίτια τους ή κατά τις μετακινήσεις τους, κάμερες σε κάθε γωνία, και εν τέλει έναν ολόκληρο μηχανισμό έρευνας, πρόληψης, συλλογής δεδομένων, καταστολής και δικαιοδότησης της ξεφτίλας τους. Ας είναι αυτή η απειλή που θα τους στοιχειώνει. Οι ενεργοί υπερασπιστές της δυστοπικής νεοφιλελεύθερης κανονικότητας βρίσκονται στο στόχαστρο. Επομένως, θεμιτό θα ήταν να μετράνε τις επιλογές και τα λόγια τους, αναλαμβάνοντας τη βαρύτητα που σκοπεύουμε να τους αποδώσουμε καθώς μετράμε τις διευθύνσεις τους.

Ξεδιπλώνοντας στη δημόσια σφαίρα τις δικές μας ρίζες και αφετηρίες

Να λοιπόν από πού προερχόμαστε. Από τα διαμερίσματα του θλιβερού τσιμέντου και της απομόνωσης των μητροπόλεων. Από τις κρίσεις συνείδησης που απέτυχαν να μας προκαλέσουν τα ΜΜΕ με πλύση εγκεφάλου και αντιστροφή της πραγματικότητας. Από τη μαζική κουλτούρα του καταναλωτισμού και τις διαφημιστικές πινακίδες που διαμορφώνουν πλαστές ανάγκες για να γεμίζουμε τις τσέπες των αφεντικών. Από τη σωματική τιμωρία των ξυλοδαρμών στα αστυνομικά τμήματα και στις διαδηλώσεις, όταν αποφασίζουμε να σηκώσουμε το κεφάλι μας απέναντι στην εξουσία. Από την ιδεολογία της “μη βίας”, που δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια ταπεινωτική υπόκλιση και ένα κάλεσμα στους κυρίαρχους να συνεχίσουν το δολοφονικό έργο τους. Από την κατάθλιψη που σπέρνει μαζικά ο καπιταλισμός με την ασφυκτική πίεση, την εικονική αποχαύνωση, την καταστροφή κάθε υγιούς κοινωνικής σχέσης, ώστε να μας δώσει τη “λύση” να γιατρευτούμε με ψυχοφάρμακα, να γίνουμε άνευρες και άνευροι, δίχως συνείδηση, περιφερόμενα θύματα της μεταμοντέρνας παρακμής.

Μπροστά στο βίαιο παρόν της εποχής μας, αρνούμαστε να παραμείνουμε απαθείς υποτελείς και μίζεροι παρατηρητές. Θέλουμε να περάσουμε στην αντεπίθεση. Ενάντια στις λειτουργίες διαχείρισης και αναπαραγωγής του καπιταλιστικού κόσμου, ενάντια στον πόλεμο όλων εναντίον όλων, την εξατομίκευση, τον διαρκή ανταγωνισμό. Θέλουμε να στήσουμε οδοφράγματα αντίστασης σε ένα κράτος που καλλιεργεί τον εθνικισμο και τον ρατσισμό. Που διαχωριζει τους ανθρώπους σε ξένους και ντόπιους. Που αποφασίζει για τη ζωή τους ή τον θάνατό τους στα χερσαία και θαλάσσια σύνορα υπό τον ήχο πολεμικών τυμπανοκρουσιών και τις κραυγές του κοινωνικού εκφασισμού να εξαπλώνονται παντού.

Η αναρχία, ως ενσάρκωση του συνεχούς πολέμου για την ελευθερία, αποτελεί τη μόνιμη υπενθύμιση στους ανθρώπους που στελεχώνουν τους εξουσιαστικούς θεσμούς ότι μπορεί να αποτελέσει μια μικρογραφία εκδίκησης για όλους και όλες όσες νιώθουμε πως ο καπιταλισμός είναι μεταμφιεσμένος κοινωνικός θάνατος, η ανοιχτή πληγή απ’ όπου σταλάζει το αίμα των κολασμένων όλου του κόσμου. Μια μικρογραφία εκδίκησης για όσες και όσους νιώθουμε ότι έχουμε χάσει χιλιάδες όμορφες μέρες κλεισμένοι στα εργασιακά κάτεργα, παράγοντας κέρδη για τα αφεντικά. Ότι έχουμε χάσει χιλιάδες όμορφες μέρες φυλακισμένες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα ανοιχτά και τα κλειστά κέντρα κράτησης και τις φυλακές τους. Ότι τσακίζουμε μέρα με τη μέρα τα σώματά μας για να ανταπεξέλθουμε στις παράλογες απαιτήσεις της εργοδοσίας. Ότι γινόμαστε αναλώσιμες και αναλώσιμοι για να μη διαταραχθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου. Γι’ αυτό και οι συγκεκριμένες ενέργειες αποτελούν και ένα σινιάλο αλληλεγγύης σε όσους και όσες διαβάζοντας αυτό το κείμενο εντοπίσουν εντός του ένα κομμάτι του εαυτού τους. Μια υπόσχεση ότι ο αγώνας συνεχίζεται. Μια ανοιχτή πρόσκληση, γιατί έχουμε ανάγκη συντρόφους και συντρόφισσες να δημιουργήσουμε αγωνιστικούς δεσμούς και συλλογικές προοπτικές. Ας κάνουμε το όραμα της ελευθερίας και της αντίστασης να πάρει σάρκα και οστά. Να γίνει ο εφιάλτης όσων μάς θέλουν με σκυμμένο το κεφάλι.

Οι σχέσεις και οι αντιλήψεις μας είναι φυτεμένες σαν σπόρος βαθιά μέσα στο χώμα. Ανθίζουν σαν χαραματιές βλάστησης μέσα απ’ το μουντό και κρύο τσιμέντο. Ανθίζουν παντού και πάντα. Αυτή τη φορά άνθισαν μέσα απ’ τις εστίες φωτιάς και τους κρότους των εμπρηστικών/εκρηκτικών μηχανισμών που τοποθετήσαμε στις εξώπορτες και στις ιδιοκτησίες αβανταδόρων της καπιταλιστικής αθλιότητας που βιώνουμε και μαχόμαστε στη γεωγραφική μας επικράτεια.

Αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τις εμπρηστικές επιθέσεις στις οικίες

  • Του αστυνομικού συντάκτη του ΑΝΤ1 Μανώλη Ασαριώτη. Ο ρόλος τού να βρίσκεται σε πλήρη ευθυγράμμιση με το κράτος και να αποτυπώνει στον δημόσιο λόγο του την προπαγάνδα της κυβερνητικής ατζέντας, αποτελώντας ουσιαστικά φυσική προέκτασή της. Η αγαστή συνεργασία του με τους γνωστούς-άγνωστους κύκλους της αντιτρομοκρατικής που διαρρέουν κατασκευασμένα σενάρια για τη στοχοποίηση συντρόφων και συντροφισσών. Ο τυχοδιωκτισμός του και το αντιαναρχικό του μένος που τον οδηγούν στο να στήνει μια συνθήκη “ριάλιτι” γύρω από την προσωπική ζωή αγωνιστριών και αγωνιστών, να αναπαράγει τα σενάρια τις αστυνομίας, να κατασκευάζει ενόχους, να στρώνει το έδαφος για την καταστολή τους. Ο ρόλος του στο να συγκαλύπτει όλα τα εγκλήματα της Ελληνικής Αστυνομίας σε βάρος αγωνιστών, μεταναστριών, αποκλεισμένων. Ήταν ορισμένοι από τους λόγους για τους οποίους τον επισκεφτήκαμε. Την επόμενη φορά που θα αναπαράγει κατασκευασμένα σενάρια και θα στοχοποιήσει ανθρώπους, ας σκεφτεί ότι το σπίτι του είναι γνωστό στους δικούς μας κύκλους.
  • Του φασίστα πολιτικού Θάνου Τζήμερου. Ο ρόλος του ως ένας γραφικός πλην δυνητικά επικίνδυνος πολιτικός. Ο δημόσιος λόγος του με τοποθετήσεις που βεβηλώνουν νεκρούς, όπως τον Αλέξη Γρηγορόπουλο και τον Παύλο Φύσσα, ο ρατσιστικός και ξενοφοβικός του οχετός προς τους μετανάστες, η χυδαία αναπαραγωγή της θεωρίας των δύο άκρων και η εξίσωση του ναζισμού με τον κομμουνισμό. Είναι μερικοί από τους δεκάδες λόγους για τους οποίους τον επισκεφτήκαμε. Για να λύσουμε την απορία και στον Θανούλη, μπορεί ο ίδιος να μην έχει ασκήσει κάποιο πολιτικό αξίωμα – έχει βέβαια εκλέξει 3 μέλη στο περιφεριακό συμβούλιο Αττικής. Όμως δεν παύει να αποτελεί έναν ορατό ακροδεξιό, νεοφιλελεύθερο πόλο συντηρητικών αφηγήσεων. Η ηλιθιότητά του μας εξέπληξε για ακόμη μια φορά, καθώς μάθαμε ότι κάνει έρανο για να μαζέψει χρήματα για την αποκατάσταση της καμμένης εισόδου του. Ας είναι σίγουρος ότι τώρα που γνωρίζουμε το σπίτι του μπορεί να καταθέσουμε σε ανύποπτο χρόνο και τον δικό μας έρανο.
  • Της δημοσιογράφου του ΣΚΑΙ Ιωάννας Μάνδρου και του δικαστικού συζύγου της. Για την εμπρηστική επίθεση στο σπίτι του εξουσιομανούς ζεύγους δεν αναφέρθηκε τίποτα στα ΜΜΕ. Ο ρόλος της ως η ιέρεια του δικαστικού ρεπορτάζ, με την πάντα αντικειμενική πληροφόρησή της και τις έγκυρες πληροφορίες της. Μια πληροφόρηση που προέρχεται από τον σύζυγό της, ο οποίος είναι δικαστής με σημαντικό αξίωμα στην δικαστική ιεραρχία. Οι διαρκείς συκοφαντίες της σε βάρος πολιτικών κρατουμένων (υπόθεση άρνησης χορήγησης άδειας στον σύντροφο Δημήτρη Κουφοντίνα) και διωκόμενων αγωνιστών. Τα προσβλητικά της σχόλια για τη Μάγδα Φύσσα (ότι ήταν προκλητική απέναντι στον φονιά του γιου της). Το γεγονός ότι είναι υπεύθυνη για την διαρκή συγκάλυψη όλων των πολιτικών και οικονομικών σκανδάλων, με κορωνίδα αυτό της Novartis, αφού πάντα φροντίζει να δημιουργεί κλίμα για την κοινωνική νομιμοποίηση των προτετελεσμένων απαλλακτικών αποφάσεων των δικαστικών αρχών. Το γεγονός ότι είναι στρατευμένη πολιτικά με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας και τη συναντάει κανείς σε όλα τα άτυπα ραντεβού, εξόδους, συναντήσεις των πολιτικών της (με αποκορύφωμα βίντεο όπου χορεύει σε εκδήλωση του υπουργού Ναυτιλίας Γιάννη Πλακιωτάκη μαζί με όλο τον ακροδεξιό εσμό). Το γεγονός ότι αποτελεί φανατικό υπερασπιστή του φασισμού, των μνημονιακών προγραμμάτων, των κοινωνικών ανισοτήτων, της κρατικής καταστολής. Όλα αυτά ήταν αρκετά για να την στοχοποίησουμε. Τόσο αυτή όσο και ο σύζυγός της ας έχουν καλά πλέον στο νου τους πως υπάρχουν ανοιχτοί λογαριασμοί που παραμένουν ανεξόφλητοι. Η επιλογή της Μάνδρου να στήνει στον τοίχο συντρόφισσες και συντρόφους μέσα από συκοφαντίες, ψέματα και εμμονές, ώστε να ακολουθούν στη συνέχεια δικαστικά καθάρματα -όπως ο σύζυγός της και οι “αριστοι” συνάδελφοί του, που τους φορούν στον λαιμό τη θηλιά του εγκλεισμού- δε θα μείνει δίχως κόστος.
  • Του απόστρατου μπάτσου Μανώλη Θεμέλη, ο οποίος πλέον πολιτεύεται τοπικά στον δήμο Νέας Φιλαδέλφειας στο πλευρό του Γιάννη Βούρου, του Πασόκου δημάρχου της περιοχής. Μια επίθεση που επίσης αποκρύφτηκε πλήρως από τα ΜΜΕ. Στρατευμένος φασίστας, με ενεργό ρόλο στην αναπαραγωγή της κυβερνητικής στρατηγικής στη γειτονιά του. Έχοντας διατελέσει μπάτσος (μεταξύ άλλων) και στο Αστυνομικό Τμήμα Ομόνοιας, και έχοντας περίοπτη θέση σε βασανιστήρια, επιθέσεις, τραμπουκισμούς και εξευτελισμούς κατά μεταναστών και μεταναστριών ανά τα χρόνια. Έχοντας υπηρετήσει την Ελληνική Αστυνομία με διάφορους τρόπους, πάντα πιστός στην αρχή της αναπαραγωγής της κυρίαρχης κανιβαλικής και εκμεταλλευτικής ηθικής. Ένας από τους πολλούς “ανώνυμους” μπατσάκους, θαμμένους καλά στον βούρκο της υποτιθέμενης ανωνυμίας που τους εξασφαλίζει η θέση τους ως αναλώσιμα εκτελεστικά όργανα. Τον ξεθάψαμε ως παραδειγματισμό προς κάθε αντίστοιχο καθίκι, θέλοντας να τους υπενθυμίσουμε πως έχουν κάνει πολύ συγκεκριμένες επιλογές ζωής οι οποίες δεν ξεχνιούνται. Ίσως ένα εμπρηστικό φιλοδώρημα στο όχημα ή την είσοδό τους να τους βοηθά να μη λησμονούν πως βρίσκονται στις πρώτες γραμμές του πολέμου κατά των εξεγερμένων και των κολασμένων, και πως αυτή η θέση μπορεί να έχει και προσωπικό τίμημα.

Την αμέριστη αλληλεγγύη μας στις συντρόφισσες Κ. Αθανασοπούλου, Δ. Βαλαβάνη, και στον σύντροφο Γ. Μιχαηλίδη, που βρίσκονται πλέον σε συνθήκη εγκλεισμού έπειτα από επιχείρηση της αντιτρομοκρατικής.

Δύναμη στη συντρόφισσα και τους τρεις συντρόφους που διώκονται για συμμετοχή σε υποτιθέμενη οργάνωση “Σύντροφοι-Συντρόφισσες”, έπειτα από κακοστημένη επιχείρηση-φάρσα της κρατικής ασφάλειας, που στόχο είχε να εκφοβίσει στο σύνολό του τον αναρχικό χώρο.

Σινιάλα αλληλεγγύης και δύναμης στον σύντροφο Gabriel Pombo da Silva, στους δύο συλληφθέντες στη Μαδρίτη για εμπρησμό ΑΤΜ, στους τρεις απ’ το Παγκάκι του Πάρκου στη Γερμανία, και σε όλους τους αναρχικούς, αντιεξουσιαστές και αντιφασίστες κρατουμένους και κρατούμενες στις φυλακές της Ρωσίας και της Ιταλίας.

Ο νους μας δίπλα στις έγκλειστες και τους έγκλειστους που εξεγείρονται ενάντια στο καθεστώς απομόνωσης στις ιταλικές φυλακές, έπειτα απ’ τη γενικευμένη κατάσταση έκτακτης ανάγκης.

Στην καδριά μας καίει ακόμα η φλόγα της εξέγερσης στη Χιλή, και δεν ξεχνάμε ούτε τους πεσόντες, ούτε τις φυλακισμένες και τους φυλακισμένους, ούτε τους ανθρώπους που δέχτηκαν στα σώματά τους τη βαναυσότητα των ένστολων καθαρμάτων.

Και επειδή η μνήμη είναι όπλο στα χέρια μας, ο Λάμπρος Φούντας συντροφεύει πάντα τις καρδιές και τους αγώνες μας. Στις 10 του Μάρτη κανείς δεν πεθαίνει, η 10 του Μάρτη αντάρτες γεννά.

Αναρχικές Ομάδες Νυχτερινών Επισκέψεων

ΥΓ: Θεωρούμε ότι θα ήταν τουλάχιστον αναντίστοιχο των περιστάσεων να αναφερθούμε αποσπασματικά γύρω από το θέμα του ιού COVID – 19. Σημειολογικά μόνο επιθυμούμε να σταθούμε στις εφαρμοσμένες ασκήσεις κοινωνικής αποξένωσης, αποστασιοποίησης, ιδιώτευσης, μοναξιάς, ανασφάλειας και φόβου για το διπλανό μας. Ασκήσεις εμπέδωσης του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, της στρατιωτικοποίησης των μητροπόλεων, της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης με όρους στρατιωτικής και πολεμικής διαχείρισης στο κοινωνικό πεδίο, της ρευστής και ελαστικής αναπροσαρμογής των εργασιακών σχέσεων μέσω της τηλε-εργασίας και των προσωρινών προσλήψεων, της κατακρήμνυσης κάθε συλλογικού αισθήματος στους χώρους εργασίας ή κοινωνικής αναπαραγωγής. Ασκήσεις κλειστών στομάτων και ματιών μπροστά στον σύγχρονο αναβαθμισμένο πανοπτικό έλεγχο, τις θερμικές κάμερες ή τις κάμερες άμεσης βιομετρικής ανάλυσης, τα αθόρυβα drones πάνω απ’ τα κεφάλια μας, τη νομιμοποίηση του γεωεντοπισμού μέσω των κινητών μας. Ασκήσεις αναισθησίας και αδιαφορίας μπροστά στο πλήρες ξεδίπλωμα της σύγχρονης θανατοπολιτικής και του κοινωνικού αναθεματισμού των μεταναστών, των φυλακισμένων, των αστέγων, ανθρώπων δηλαδή που πρακτικά δε θα μπορούσαν να τηρήσουν το διαβόητο “Μένουμε σπίτι”, διότι είτε δεν έχουν σπίτι, είτε “σπίτι τους” είναι οι χώροι όπου στοιβάζονται αόρατοι, με μηδενική μέριμνα, καθώς δε λογαριάζονται ως “κανονικοί άνθρωποι”, ως “πολίτες”, αλλά ως περιττά σώματα.

Η διαχείριση της παρούσας “υγειονομικής κρίσης”, με πολεμικούς μάλιστα όρους, αποτελεί ένα ακόμη σημείο του κοινωνικού-ταξικού πολέμου. Είναι ευθεία επίθεση στους εξόριστους και τις εξόριστες απ’ το βασίλειο των προνομίων, καθώς δεν υπάρχει ένα χρυσό κλουβί για να τους περιμένει να κλειστούν στωικά, αλλά επισφαλείς και κακοπληρωμένες υπερωρίες, βάναυσες εργατοώρες δίχως τα απαραίτητα μέτρα υγιεινής, απολύσεις και ανεργία, κυνήγι για επιδόματα, πλήρης αγωνία και ανασφάλεια για το τι μέλλει γενέσθαι. Η ταξική εκεχειρία που καλούμαστε να υπογράψουμε μπροστά στον “αόρατο εχθρό που απειλεί την ανθρωπότητα”, καθιστά για εμάς όλο και πιο ορατό το πού πρέπει να στρέψουμε τα πυρά μας. Αυτό που νιώθουμε την ανάγκη να επικοινωνήσουμε με τους συντρόφους και τις συντρόφισσές μας τώρα είναι πως, πέρα από τα -αυτονόητα για εμάς- ζητήματα αλληλεγγύης, αλληλοβοήθειας και αυτοπροστασίας, η συγκυρία δεν πρέπει να μας βρει κατώτερους των περιστάσεων, αλλά έτοιμες και έτοιμους. Επικοινωνούμε – Συζητάμε – Οργανωνόμαστε – Προετοιμαζόμαστε. Ώστε στην επερχόμενη καπιταλιστική κρίση και τον πόλεμο που θα μας κυρήξουν να σταθούμε στο ύψος της εποχής μας.

 

https://athens.indymedia.org/post/1603938/

Greece, Athens – Responsibility claim for domiciliary incendiary attacks

Posted on by

We live in the era of hyper-information and perpetual production and
flow of news. The dominant power is defined by the control over the
info-flow and the big-data. The control of human force is now possible
via the constant analysis of the data daily collected by everyone’s
digital tracks, and intends to a voluntary enslavement under the
dominant order. These imposition terms are totally different and more
whitewashed in comparison with the previous years. The strategy of
counter-insurgency and preventive repression against the damned ones has been framed by dystopic new technologies, specialized knowledge and even more fluid and complex methods of investigation and evidence collection.
The constant mapping of our anarchist environments from the police
forces -i.e. the prosecutions and the arrests for postering and
interventions, or the GPS trackers and the micro-cameras planted to
comrades’ homes and vehicles- intends to the perpetual enrichment of
their data-base, utilised by the State’s machinery.
Once more we see a systematic imposition of far-right and racist
narratives by the media. This way, they justify the image of militarized
public spaces and the droves of cops dispercing through every street and square. The national body is spreading its roots in the arid soils of
its downfallen inheritage, supporting again the rising of neo-nazis and
fascists who were hiding under the umbrella of patriotism and
“frustration”. We also notice an increasing intensity on their actions,
along with operational development of the means they use, and apparently the equivalent State’s support and analgaesia. The armed citizens’ guardings in Evros, under the tolerance and the covering of the police forces, are a gloomy depiction of the future. All those who had signed an informal or formal truce with the previous government due to their supposed social-democratic mediocrity, lost the “deal” after July. All those who supported the politics of SYRIZA due to ideological affinity, are now dully shouting, trying to persuade us that it was the lesser evil.
Greek State, in the present historical conjuncture, is coping with the
interior enemy applying the intensive strategy, imposing states of
exemption and “law and order” doctrines, erecting monuments of victory against our imprisoned and prosecuted comrades, striving for the establishment of capitalist normality and the interception of every
insurrectional move. It’s our responsibility to develop a militant
infrastructure and to carefully plan our next steps to the formation of
a prepared anarchist movement, able to stand as a barricade against the totalitarian capitalist attack. At the last months, the actions of
individual and collective insurgency become more frequent, painting the nocturnal metropolitan canvas with fiery shines of arsons, deafening melodies of explosions and beams of successful conspiracies.

Domiciliary incendiary attacks as one of the fine arts
The complex of the dominant capitalist relationship is not only composed by faceless nets of capitalist violence and relentless reproduction of the social relationships being imposed by them. It’s not only composed by our mental mutilation, by our fragmentation, by the repeated behaving of the capitalist ritual inside the metropolitan factory which destroys our memory, our creative imagination, our identity. It’s not only composed by the capital’s expansion on every second of our daily life, even further than the working condition; a proccess of denervation that destroys every non-capitalist cell of our individuality. The capitalist formation is also composed by human beings who become an integral part of it by serving a social, economical, political role. They are one among the many expressions of capitalist brutality; they are its body and it voice, its eyes and its ears, its guns which target us, and its stormy propaganda.
The strategy of personalised targeting serves plenty of political and
tactical purposes. It transfers the fear and the terror -grown and
pracitced against the oppressed ones- to the dominants’ homes, to the
places in which they feel safe and invulnerable. It proves that we are
able to afflict them, when being organized and having the will; that,
when we choose the time and the place, when we choose the guerrilla
methodology as a tool of struggle and conflict, we can be the front of
counter-attack against the state’s and capitalism’s strategy of
counter-insurgency. It’s in our hands to remind the zealous guardians of the capitalist world that they can face determined resistance if we
realise the social war’s full dimentions. If we reify the material
consequences that will be paid by all those who serve the modern gloom.
If we take the decision to become really dangerous and to organize
ourselves. Let’s bring the warfare to their garden, outside their
outdoors. Because, even if the people serving important positions on the authoritarian pyramid are expendable, it’s still of a high political
importance to give them back the fear and the psychosomatic pain which they ‘ve exercised over the oppressed bodies. Let’s become the constant threat dangling over their heads; the threat that makes them need 24/7 armed security down of their homes or during their transportations, cameras on every corner, and finally a whole machinery of research, prevention, data collection, repression and justification of their disgrace. Let this threat hunt them. The active supporters of the dystopic neo-liberal normality are targeted. Therefore, it would be appropriate for them to count their choices and their words, claiming the importance we intend to impute to them counting their addresses.
Unfolding our roots and origins on the public sphere
That’s where we come from: From the appartments of the miserable cement and the metropolitan isolation. From the failed crises of conscience attempted by the media via brain-washing and reality inversion; from the mass culture of consumerism and advertising which construct pseudo-necessities, so as to fulfill the bosses’ pockets; from the body punishment of the beatings at the police stations and the protests, when we decide to stand against power; from the “non-violent” ideology, which is nothing more than a humiliating bow and a call for the dominant subjects to continue their murderous work; from the deppression, which is massively spreaded by capitalism via asphyxiating pressure, virtual stupor, ruination of every healthy social relationship – intending to give us the “solution” and heal us via psychopharmaceutical drugs, leaving us limp, unconcious, wandering victims of the post-modern decay.
Facing the violent present of our times, we regret remaining indifferent servants and pathetic observers. We want to counter-attack; against the functions of management and reproduction of the capitalist reality, against the “bellum omnium contra omnes”, against the individualization and the constant antagonism. We want to make barricades of resistence against a state which rises nationalism and racism; which divides the people into locals and foreign ones; which decides for their life or their death at the ground or sea borders, under the sound of war drum beat and the screamings of the expanding social fascistization.
Anarchy -as the embodiment of the constant war for freedom- is a
permanent reminder to those serving the authoritarian institutions that it can be perceived as a revenge on a small scale for everyone who feels that capitalism is social death in disguise, an open wound from whichthe blood of the world’s damned ones spills all over. A revenge on a small scale for all of us that feel we ‘ve lost thousands of beautiful
days enclosed in the labour camps, producing profit for the bosses; that
we ‘ve lost thousands of beautiful days incarcerated in the
concentration camps, in their open or closed detention centres and
prisons; that we daily destroy our bodies so as to cope with the
ridiculous employer’s demands; that we become expendable so as not to disrupt the capitalist profit-seeking. That’s why these actions are also a signal of solidarity to those who will find a part of themselves
reading this text; a promise that the struggle goes on; an open
challenge, because we need comrades with whom to create militant bonds and collective prospects. Let’s fulfill the vision of freedom and
resistance, so as to become the worst nightmare of those who want us
with our head bowed.
Our relationships and our beliefs are planted like a seed deeply inside
the soil. They flourish like cracks of vegetation out of the mousy and
cold cement. They flourish everywhere and always. This time, they
flourished from the flames and the whomps of the incendiary/explosive devices that we placed at the outdoors and the property of some wingmen of the capitalist abjection that we experience and fight inside our territory.
We claim the responsibility for the incendiary attacks on the houses of:
– Manolis Asariotis, a police reporter of ANT1 (greek corporate media).
His role as a person that totally supports the state and expresses the
government’s propaganda on his public speeches, in fact being their
physical extension; his total co-ordination with the (un)known circles
of the counter-terrorist unit which publicize fake news so as to target
comrades; his opportunism and his hatred against anarchists that lead
him to build a “reality show” around the personal lives of anarchist
combatants, to reproduce the police narratives, to construct guiltiness
for many people, to prepare the ground for their repression; his role to
cover up all the crimes of Greek Police against combatants, migrants,
excluded ones; these are some of the reasons why we visited him. Next
time he reproduces fake news and targets people, let him be aware that
his house is known in our circles.
– Thanos Tzimeros, a fascist politician. His role as a graphic, though
potentially dangerous politician; his public statements that profane our fallen ones, such as Alexis Grigoropoulos and Pavlos Fissas, his racist and xenophobic gutter against migrants, the shameful reproduction of the theory of the two extremes (horseshoe theory), and the equation of nazism with communism; these are some of the dozens of reasons why we visited him. To solve the question of our poor Thanos: maybe he hasn’t served any political position – even if he has elected 3 members on the county council of Attica. Though, he is still a visible voice of the far-right wing, of the neo-liberal pole, of the conservative narratives.
His stupidity surprised us once more, as we learned that he makes a
fundraising to collect money and fix his house’s burnt-down entrance.
Let him be sure that now, as we know his house, maybe we will
unsuspectedly give him our fund
– Ioanna Mandrou, a journalist of SKAI (greek corporate media), and her judicial husband. Nothing was mentioned in the corporate media about the incendiary attack on the authoritarian couple’s house. Her role as a priest of the judicial reportage, based on the “objectivity” and the “valid information” coming straight out of her husband, who serves an important position on the judicial hierarchy; her constant slandering against political prisoners (i.e. the case of the negative decision about the furloughs of Dimitris Koufontinas) and prosecuted combatants; her offensive comments against Magda Fissa (that during the court she was provocative against the murderer of her son, Pavlos Fissas); her responsibility for the perpetual covering of every political and economical scandal (see Novartis), as she always creates atmosphere for the social justification of the pre-decided acquittals; the fact that she is politically organized on New Democracy party, and she can be noticed at every encounter, outing or meeting of ND politicians (see the video of her dancing at en event of the Minister of Maritime Affairs, Giannis Plakiotakis, along with all the far-right gutter); the fact that she is a fanatic supporter of fascism, of the memoranda, of the social inequality, of state repression; all these were enough for us to target her. Let both her and her husband keep in their minds that we still have unfinished business with them. The choice of Mandrou to pressure our comrades through slandering, lies and obsessions, opening the doors for the judicial scum -like her husband and his “high class” fellows, who hung our comrades on the loop of incarceration- will not remain unanswered.
– Manolis Themelis, a veteran cop who is now a local politician next to
the mayor (ex PASOK member) of Nea Filadelfia region, Giannis Vouros. This was an attack also not mentioned at the media. He is a fascist militant, with an active role on reproducing the governmental strategy on his neighbourhood. He has worked as a cop at the Police Station of Omonoia -known for its cops’ plenty of brutalities and murders- (among others), having a prominent position on torturing, attacking, bullying and humiliating migrants over the past years. He has served the Greek Police in several ways, always reproducing the dominant cannibalistic and exploitative morality. He is one among the many “anonymous” cops, well-buried inside the slime of the supposed anonymity ensured by their position as expendable executive organs. We exhumed him as an example for every equivalent piece of human garbage, so as to remind them that they ‘ve made very specific and unforgettable life-choices. Maybe an incendiary gift to their cars or to their houses’ entrance can help them remember that they are on the first line of the war against the revolutionaries and the damned ones, and that this position will possibly have a personal price for them.
Our total solidarity to our comrades K. Athanasopoulou, D. Valavani and G. Michailidis, who are now imprisoned, after a counter-terrorist
operation.
Strength for the four comrades who are prosecuted for their
participation to the supposed organization “Comrades”, after a stupidly orchestrated operation itending to terrorize the anarchist movement in total.
Signals of solidarity and strength to our comrade Gabriel Pombo da
Silva, to the two comrades arrested for the arson of an ATM in Madrid, to the Park Bench three in Germany, and to all the anarchist,
anti-authoritarian and antifascist prisoners in Russia and Italy.
Our thoughts for the imprisoned people who revolt against the state of
isolation inside the Italian prisons, after the generalized emergency
situation.
Inside our hearts, the flames of the Chilean insurrection are still
burning, and we don’t forget neither the fallen ones, nor the imprisoned ones, nor the people who experienced the brutality of the uniformed scum.
And because memory is a weapon on our hands, Lambros Fountas always accompanies our hearts and our struggles. At the 10th of March nobodydies, at the 10th of March gives birth to guerrillas.
Anarchist Groups of Nocturnal Visits
PS: We consider as non-equivalent for this situation to just make a
fragmentary mention on the issue of COVID-19. We would just like to
simeologically focus on the enforced exercises of social distancing,
alienation, self retirement, loneliness, insecurity and fear for the
people next to us. Exercises of consolidation of the emergency state, of
the metropolitan militarization, of the capitalist restructuring in
terms of militarized and battle management on the social field, of the
fluid and elastic readjustment of the working relationships via the
house-work and the temporary engagements, of the destruction of every collective feeling inside the working spaces or the fields of social
reproduction. Exercises of closed mouths end eyes in front of the modern upgraded panoptic control, the thermal cameras or the cameras of immediate biometric analysis, the silent drones, the justification of the mobile tracking. Exercises of insensitivity and apathy in front of the total unfolding of the modern death-politics and the social exclusion of migrants, prisoners, homeless ones, people that practically couldn’t follow the infamous “We stay at home”, because they don’t have a home, or maybe because their “home” is a place where they are invisibly accumulated, with no medical care, as they are not considered as “normal people”, as “citizens”, but as superfluous bodies.
The management of this “health crisis” in terms of war, is just one more point of the social-class war. It’s a straight attack against the exiled from the kingdom of priviledges, as there’s no golden cell for them to be stoically enclosed, but precarious and underpaid long hours, savage working hours without the necessary means of hygiene, firings and unemployment, hunting for handouts, high anxiety and insecurity for what’s next. The class truce which we are about to sign, coping with the “invisible enemy threatening the society”, makes even more visible for us where to direct our fire. What we deeply need to communicate with our comrades now, is that -beyond the basic issues of solidarity, mutual aid and self-protection- this conjuncture should find us prepared. Let’s communicate – Let’s talk – Let’s organize – Let’s get ready. So that we can be able to stand on our ground and cope with the coming capitalist crisis and the war against us.
Translated from greek by: Translation Initiative

 

https://actforfree.nostate.net/?p=37353